〇🍂 نفسی عمیق و قدیمی به حجمِ خالی همین اتاقِ بزرگ تا روحِ بارانِ بیرون برسد تا بنِ ریه‌هام بوزد بر جدار خشک دل‌ام و دندان‌های نقره‌یی قطره‌هاش جان‌ام را بگزد تمنایی آرام و ابرانه و هر چه دل‌ام خواست می‌خواهم از جنسِ ابر باشد: نرگسی در آب و گیسویی در باران و چشم‌هایی از پشتِ شیشه‌ی بخارآلود، و ترانه‌یی بخوانم ابری و خیس برای گلوهای سنگی در آفتابی که کمی شبنم از مژه‌های طلاییِ بلندش بچکد. ■شاعر: #منوچهر_آتشی [ ۱۳۸۴–۱۳۱۰ ] #جهان_شعر_و_ترجمه 〇🍂🆔 @jahan_tarjome‌