«Одамни йиллар эмас, гуноҳлар қаритади.» Ибн Касир «Ал-Бидоя ван Ниҳоя» асарида ёзишларича, ўтмишда Абу Тоййиб Табарий исмли солиҳ киши ўтган (Шофеъий мазҳабининг кибор уламоларидан). Ёшлари юздан ўтган бўлса ҳам ақли-ҳуши жойида, бақувват, барча аъзолари тетик эди. У киши бир марта ҳамроҳлари билан сафар қилдилар. Кема соҳилга яқин қолганда қирғоққа куч билан сакраб тушдилар, қолганлар ундай қилолмай қолди. Кемадагилар кексалик пайтидаги бундай жисмоний қувват ҳақида сўрашганида, у киши: «Биз бу аъзоларимизни ёшликда гуноҳлардан асрадик, Аллоҳ таоло эса қариликда уларни сақлаб қўйди.» дедилар. « ..Аллоҳнинг Ўзи энг яхши муҳофазачи ва Унинг Ўзи раҳмлиларнинг энг раҳмлигидир» (Юсуф, 64)