♦ تهی سازی یک ملت بخش دوم 🔹این استراتژی در عراق خط به خط اجرا شد، و نهایتا حمله نظامی با دلایل ساختگی صورت گرفت. مردم عراق خسته از تحریم و دیکتاتوری صدام به استقبال نیروهای غربی رفتند به امید رهایی. اما سال‌هاست که نه تنها رهایی حاصل نشده، بلکه ناامنی و ظهور تروریست‌ها و نابود شدن زیرساخت‌های کشور زندگی را خونین و طاقت‌فرسا کرده است. مدل لیبی هم مشابه اتفاق عراق است. حمله آمریکا و متحدانش به لیبی، اگرچه منتهی به سقوط دیکتاتور شد، اما آنچه برجا ماند ویرانه‌ای تحت تاخت و تاز انواع گروههای تروریستی و مسلح است که روزگار دیکتاتوری قذافی را به آرزوی از دست رفته مردم لیبی تبدیل کرده‌است. 🔸در افغانستان نیز وضع یه همین منوال است.نزدیک بیست سال لشکرکشی آمریکا و متحدانش در ناتو به افغانستان اینک با برجای گذاشتن «فاسدترین دولت تاریخ جهان» (به روایت اوراق افغانستان، منتشره در واشنگتن پست، ۱۸ آذر ۱۳۹۸) این سرزمینی نابود شده را در اختیار همان طالبانی قرار داده‌است که قرار بود برای برچیدنش به افغانستان حمله کنند! 🔹اکنون همین طرح به صورت گسترده‌تر برای ایران دنبال می‌شود. عملا تحریم اقتصادی باقی‌نمانده که اجرایی نشود. مزدبگیران اجنبی اما هنوز به دنبال تحریم‌های اضافه‌تر هستند. آخرین راه‌های تنفس و ایجاد روحیه و امید در کشور به دست خائنین به وطن، و با پیگیری بایکوت کردن ورزش ایران، خفه می‌شود. آنان پیگیر قطع کردن پروازهای بین‌المللی به ایرانند. پیگیر ایزوله کردن محیط‌های علمی و تحقیقاتی ایرانند. در واقع اما، هدف نهایی محاصره کامل و همه جانبه کشور است تا ملت به آن نقطه برسد که به هواپیمای جنگنده بگوید ویتامین ب ۵۲؛ و آرزوی آنرا داشته باشد. 🔸اما راهکار چیست؟ در این جنگ اقتصادی شاید بتوان با برخورد حقیقی و رادیکال با فساد و مدیریت صحیح منابع داخلی، شرایط سخت زندگی را تا حد ممکن اصلاح کرد. برخورد با فساد فارغ از وابستگی گروهی می‌تواند اعتماد از دست رفته مردم را تا حدی ترمیم کند. در بعد رسانه‌ای اما کار بسیار سخت‌تر است. فاجعه‌ای به نام صداوسیما خود گویی در زمین آمریکا بازی می‌کند. سایر بخش‌های فرهنگی حاکمیتی هم هنوز دغدغه تفکرات سنتی را دارند و هنوز در تفکرات عقب‌مانده و موریانه‌زده قرون وسطایی خود دنبال راهکارهای فرهنگی برای وضعیت امروز می‌گردند. 🔹شبکه‌های تلویزیون ملی از نشان دادن آستین کمی کوتاه، دختربچه خردسالی با موهای آزاد، یا هرگونه پوشش و کلامی که کمترین نزدیکی با زندگی روزمره بخش بزرگی از مردم را داشته باشد سربازمی‌زند، و انتظار دارد تصاویر یک جهان دیگر که فقط در تفکرات مدیران آن وجود دارد، می‌تواند کوچکترین جذابیتی برای مردم تشنه حقیقت داشته باشد! پر واضح است که این مردم به سادگی به سمت رسانه‌هایی خواهند رفت که دستکم بخشی از وضعیت واقعی زندگی و مشکلات لمس شدنیش را نشان دهد؛ ابزارهای رسانه‌ای وابسته به دشمنان این خاک، درست همینجاست که وارد می‌شوند و ضربات سهمگین دروغگویی‌های خود را در لفافه واقعیت ساختگی ، بر اذهان دردمند جامعه فرومی‌کوبند. اگر امروز اقدامی برای مقابله با تهاجم رسانه‌ای نشود، فردا ملتی تهی باقی خواهد ماند که آرزویش ورود دموکراسی با چکمه سربازان آمریکاییست. به همین سادگی. کافیست به اطراف خود نگاهی کنیم. به ایران ما یپیوندید @iranmaa