توضیحات ازاستاد جناب اقای اکبر اخوندی شتر داری و راه بلد یا راه پیما جاده های مالرو که به ان جاده ابریشم یا جاده کاروان می گفتند ..خود شرایطی دارد..اگر قرار بود کاروانی از منطقه ای به محل دیگر که فرسنگ ها فاصله داشته برود ..می بایست با خود راه بلد ..راه پیما ببرد تا در پیچ و خم جاده گم نشود و یا از بی ابی دچار مشکل نشود...راه بلد ها شغلشان این بوده و جاده را مثل کف دست شناخته در مسیر رودخانه هایی بوده که بلد می دانسته از کجای رودخانه گذر کنند که اسیبی به بار شتران نخورد و یا در چه جاهایی اسکان یابند که راهزنان به کاروان دست برد نزنند که اصولا راه بلد ها همراهشان اسلحه بوده و بیشتر در جایی باراندازی می کردند که صدا رس باشد یعنی صدای کاروان به اهالی روستا یا چادر زدگان برسد و یاری طلب کنند...تا از راهزنان نجات یابند و اصطلاحا لخت شان نکنند..نکته دیگر اب هست و اب انبار و یا قنات که کاروان باراندازش نزدیک اب باشد هم برای شتران و هم افراد کاروان..اکنون هم هنوز در شهر و روستا که می روی در بعضی مکانها نام تجره برده می شود ..جایی که کاروان برای کسب و فروش محصولات کویری باراندازی می کردن تجره بوده یعنی محل تجارت ..چه عالمی داشت و کاروان مهارتی 🍁༻‌ @Iran_vijeh ༺🍁