isey

سرگردان در خیال خود پرسه میزنم .

از خیابان می گذرم اما این بار دستی نیست که مرا نگه دارد.

بعد از همه‌ی این آدم ها امیدوارم یکی بیاد و نخواد یه اسم فقط ازش بجا بمونه.

حتی کلمه برای توصیف کردنت پیدا نمیکنم ،

ودر حسرت نگاه کردنت زندگیم رو میگذرونم.

سکوت خونه مثل همیشه جریان داره
یه چیزی مثل غم که‌در تمام کنج های این خونه .

با لشگر غم میجنگم.

پوچیِ  مطلق.

هرسری یه دلیل اضافه میشه که نخوام ببینمت .

تنها آرامش الانم برای اینکه میدونم یروز قراره بمیرم.

موسیقی تنها راه فرار است، بی‌آنکه خانه را ترک کنی.

تنها دلیل زندگیم داره تبدیل میشه به دلیل مرگم .

یروزی ناپدید میشم .

چه می دانستم که برای من، هیچگاه “زندگی” مفهوم درست خود را پیدا نخواهد کرد؟
چی می دانستم که دربدری و بی سروسامانی سرنوشت ازلی و ابدی من است.
چه می دانستم که تلاش من برای نجات از این وضع ،
تلاش احماقانه ئی بیش نیست؟

-مثل خون در رگ های من