🔘 فیلم‌های ۲۰۲۴ بیتل‌جوس بیتل‌جوس (تیم برتون ـ ۲۰۲۴) برای هر نسل از تماشاگران یک جور جلوه می‌کند؛ کمتر از بیست‌ساله‌ها از ارجاع‌های فیلم به ترانه‌ها، چهره‌ها و برندهای امروزی لذت می‌برند و اگر قسمت اول فیلم را دیده باشند شاید به‌نظرشان این قسمت جدید «به‌روز» کردن فیلم قبلی است. برای تماشاگران زیر چهل سال می‌تواند فیلم سرگرم‌کننده‌ی بامزه‌ای باشد که برای یک بار دیدن کنار رفقا مفرح است. برای تماشاگری که موقع اکران قسمت اول (۱۹۸۸) کمتر از بیست سال داشته و فیلم را همان سال دیده، این فیلم تازه یک جور بزرگداشت و مرور خاطرات به نظر می‌رسد. بازگشتی به همان دنیا نه لزوماً با ایده‌های تازه بلکه با تکرار لحظات خاطره‌انگیز در اجرایی امروزی‌تر. دست‌مایه‌ی اصلی فیلم اول تقابل میان لیدیا (وینونا رایدر) بود با پدر و مادرش و بقیه‌ی آدم‌هایی که به وجود روح باور نداشتند. لیدیای سیاهپوش چنان با دنیای ارواح دم‌خور بود که بیتل‌جوس اسمش را گذاشته بود «دختر ادگار آلن‌پو»، ولی پدر و مادرش تا وقتی با حقه‌ی صاحب‌خانه‌های مرده‌ به آن رقص مضحک واداشته نشدند باور نمی‌کردند از مرده‌ها کاری برمی‌آید. حالا در فیلم دوم ناباوری نصیب دختر لیدیا (استرید) شده. دختری که جنا اورتگایی نقشش را بازی می‌کند که از همان اولین قسمت سریال ونزدی می‌شد او را دختر لیدیا تصور کرد. این دختر به‌عنوان نماینده‌ی نسل امروز قرار است پرتاب شود درون دنیای فیلم اول و درگیر تمام موقعیت‌هایی شود که مادرش تجربه کرده. همین ترفند است که تماشاگر امروزی را جذب فیلم کرده اما برای نسل من که با تیم برتون فیلم به فیلم و دهه به دهه پیش آمده، در این نسخه‌ی تازه نشانه‌ای از دنیای به‌شدت اریژینال بیتل‌جوس پیدا نمی‌شود. چند صحنه، جزء به جزء دوباره اجرا شده‌ اما از طراوت اجرای قبلی خبری نیست. ارجاع به پودر آن سرخ‌پوست مرموز که هر کس را توی صف برزخ نمی‌ایستاد تنبیه می‌کرد تا کله‌‌اش قد یک نخود شود در کاراکتر باب دیده می‌شود ولی آن ایده در همان مینی‌مال بودنش جذابیت داشت. ساخته‌شدن بیتل‌جوس بیتل‌جوس بهتر از ساخته‌نشدنش است اما نمی‌دانم چرا هرچه کردم نتوانستم ردی از طنز گزنده‌ و نیش‌دار فیلم اول را در این یکی پیدا کنم، شاید از بس حواسم به درهم‌ریختگی صورت وینونا رایدر و کاترین اوهارا بود؛ پیرشدن ستاره‌های سینما غم‌انگیز است. ⭐️ امتیاز از ۵ ستاره: ۲ و نیم @hoseinmoazezinia