💢 #دیپلماسی_رسانهای🔻قسمت دوم
🔹 در نظام
های سیاسی اقتدارگرا، مانند برخی از نظام
های سیاسی در آفریقا و خاورمیانه، دولتها گرایش دارند تا
رسانهها را تحت تملک بگیرند یا حداقل
#مؤسسات_رسانهای را مستقیماً کنترل نمایند. البته در چنین نظامهایی غیر طبیعی نیست که دولتها
رسانهها را برای طبقه بندی و ارتقای سیاست خارجی به صورت باز مورد استفاده قرار دهند.
🔸 چنین دولتهایی معتقدند که
#رسانههای_خبری باید به طور باز و مستقیم به منافع کشور خدمت کنند، زیرا آنها محل
های رسمی برای توسعه و ارتقای سیاست خارجی هستند. بحث کشورهای جهان سوم این است که عدم ثبات سیاسی و گسستگی اجتماعی که مشخصه آن شیوه
های آمرانه است، ارثیه دوران استعمار میباشد.
🔹 از طرف دیگر، در نظام
های سیاسی آزاد، فرض بر این است که رابطه میان
رسانهها و دولت با گرایش
های متخاصمانه همراه میباشد. در این نظامها،
رسانهها از نظر تئوریک به عنوان ناظر و رکن چهارم دموکراسی هستند و انتظار میرود که به نفع عموم بر فعالیت
های دولت نظارت نمایند، بنابراین برای حفظ پیوستگی
رسانهها،
#دیپلماسی_رسانهای ماهیتاً احتیاط آمیز است.
🔸 بسیاری از فعالان امور
رسانهای و متخصصان سیاست خارجی معتقدند که غالباً توزیع قدرت مانع هدایت مؤثر دیپلماسی توسط دولت
های غربی میشود. این ویژگی البته در اغلب ساختارهای دموکراتیک و باز و همچنین در دوره
های خاص تاریخی در کشورهای جهان سوم دیده میشود. در واقع این نتیجه تجزیه
#قدرت و عدم تمرکز قدرت در سیستم سیاسی است.
✏️منبع: "جنگ نرم- ویژه جنگ
رسانه ای" به اهتمام حمید ضیایی پرور
🆔 @hod8hod 🕊🕊🕊