#تدبر قال تعالی: {قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللهِ وَاصْبِرُوا ۖ إِنَّ الْأَرْضَ لِلهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ} [اعراف: ۱۲۸] "‏موسی به قوم خود گفت: از خدا یاری جوئید و شکیبائی کنید، بیگمان خداوند زمین را به کسانی از بندگان خود واگذار می‌کند که خود بخواهد، و سرانجام، از آن پرهیزگاران است." سید قطب -رحمه‌الله- در تفسیر این آیه می‌فرماید: «این آیه بیانگر دیدگاه پیامبر موسی (علیه‌السلام) نسبت به حقیقت الوهیت و درخشندگی الوهیت پروردگار در قلب ایشان است. همچنین، دیدگاه ایشان نسبت به حقیقت واقعیت کونی و نیروهایی که در آن تأثیرگذار هستند را بیان می‌کند، و همچنین دیدگاهش نسبت به حقیقت سنت الهی و امیدی که صابران از آن دارند را روشن می‌کند. دعوت‌کنندگان به سوی پروردگار جهانیان تنها یک پناهگاه دارند و آن، پناهگاهی استوار و امن است. آنان جز یک ولی و سرپرست ندارند و آن ولی، مقتدر و نیرومند است؛ ازاین‌رو، بر آنان واجب است که صبر کنند تا ولی (پروردگار) در زمانی که با حکمت و علم خود تعیین می‌کند، اجازه نصرت و پیروزی دهد. نباید در این راه شتاب کنند؛ زیرا آنان به غیب دسترسی ندارند و از خیر و صلاح امور آگاهی ندارند.