🔴سرکوب جنبش‌های دانشجویی در بریتانیا ✍برگردان از نگار زمانی علویجه #شماره_هفدهم #ربلیون ✅مراکز قدرت از زمان ظهور جنبش‌های بزرگ دانشجویی در دهه ۱۹۶۰، طیف وسیعی از تاکتیک‌ها را برای سرکوب، محدودسازی و فرسودن توان این جنبش‌ها به کار برده‌اند. سایه عبوس دولت بر دانشگاه‌ها در سراسر جهان تاریکی می‌اندازد و در کمین است تا به محض اینکه رادیکالیسم دانشجویی از مرزهای قابل قبول، فراتر رفت، مشت خود را گره کند. همانطور که جرارد دی گروت (استاد دانشگاه) می‌گوید: «با وجود این که ممکن است گفت‌وگوی دانشجویان درباره انقلاب از سوی مقامات بالادستی تحمل شود، اما تهدیدِ یک انقلاب واقعی، همواره واکنش گسترده آن‌ها را در پی خواهد داشت.» ✅یکی از فجیع‌ترین نمونه‌های سرکوب دولتیِ جنبش دانشجویی در سال ۱۹۶۸ در مکزیک اتفاق افتاد، جایی که جنبشی دانشجویی که هر روز قدرتمندتر می‌شد، به طرز وحشیانه‌ای، زیر رگبار گلوله‌ها مدفون شد. دومِ اکتبر، ده روز قبل از افتتاحیه بازی‌های المپیک، ارتش مکزیک تظاهرات گسترده‌ی دانشجویان و کارگران در مکزیکوسیتی را محاصره کرده، بی‌رحمانه آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار داد و صدها نفر را به قتل رسانید. همان‌طور که در کره جنوبی، ایران و چین این جنبش‌ها سرکوب شدند. دی گروت در این‌باره می‌گوید: «رهبران در سراسر جهان، کشف کرده‌اند که بهترین راه برای فرونشاندن یک اعتراض، کشتن معترضان است.» ✅با اینکه، چنین نبردهای خونینی در غرب هم رخ داده است (برای مثال چهار دانشجوی سفیدپوست و دو دانشجوی سیاه‌پوست در ماه می سال ۱۹۷۰ در ایالات متحده با اصابت گلوله کشته شدند یا در سال ۱۹۷۷ در ایتالیا، در برابر دانشجویان شورشی، تانک‌ مستقر شد)؛ اما چنین سرکوب‌های خشونت‌آمیزی، اغلب به دانشجویان این امکان را داده تا با حمله به گفتمان جریان اصلی درباره آزادی‌های‌ مدنی و مشروعیت‌زدایی از مراکز سرکوبگر قدرت، آرمان‌های خود را مستحکم‌تر کنند. لذا دولت و مدیریت دانشگاه‌ها مجبور شده‌‌اند تا با تکیه بر روش‌هایی نامحسوس که ترکیبی از انحراف مسیر، اعطای امتیاز، به انزوا راندن، نفوذ و قربانی‌گرفتن هستند، به مقابله با جنبش‌های دانشجویی بپردازند. ادامه متن در instant view:👇 https://yun.ir/92j2c1 🆔️@hayate_no_mui 🆔️@anjomaneslami_daneshjuyi