🔴راهی به بیرون آن‌جا که هیچ راهی نیست ✍زهرا فزوه #شماره_هفدهم #بخش_سیاسی ✅بیشتر افراد من جمله سیاست‌گذاران، ظرفیت بالقوه خشونت‌پرهیزی و شاید حتی صرف امکان‌پذیر بودنش را به شدت نادیده می‌گیرند. خشونت، یا صدمه زدن عمدی به جسم شخص دیگر، یا آسیب رساندن به شأن و کرامت او گاه به گونه‌ای همیشه و در همه‌جا حاضر است، که امکانی جز ظهور آن را نمی‌توان متصور شد. به خصوص اگر خشونت ساختاری هم مد نظر قرار گیرد. (خشونت ساختاری، بهره‌کشی یا سلطه و سیطره‌ای است که در پیکربندی یک نظام سرشته شده باشد.) ✅اما برخلاف پندار مرسوم، واکنش به تهاجم، منوط به دو امکان مقابله به مثل کردن یا کوتاه آمدن نیست. چه این که هر دوی این امکان‌ها، به گسترش خشونت منجر می‌شوند. خشونت‌پرهیزی بر خلاف این دو، راه سومی به بیرون از دوگانه "زد و خورد" یا "گریختن" بر جهان می‌گشاید. اندرو یانگ این امکان بدیل را با استناد به کهن‌آوازی از سیاه‌پوستان این گونه می‌خواند: «راهی به بیرون آن‌جا که هیچ راهی نیست.» ✅نیگلر در ابتدا شرح می‌دهد که رانه‌های منفی نظیر خشم یا ترس، اگر به شکل‌های خام و نپرورده‌شان ابراز شوند، یکپارچگی مردمان را متلاشی می‌کنند و آنان را به صورت تکه و پاره‌های جدا از هم در می‌آورند. این در حالی است که خشونت‌پرهیزی ترس و خشم را در قالب کارمایه‌ای خلاق بروز می‌دهد. خشونت‌پرهیزی را می‌توان به منزله نیرویی دانست که از تغییر و دگرگونی رانه‌هایی منفی پدید می‌آید. حال اگر عکس این قضیه را در نظر بگیریم، خواهیم دید که خود این نیروهای منفی (ترس یا خشم)، مصادیقی از خشونت محسوب می‌شوند. ✅به این ترتیب برای مبارزه خشونت‌پرهیز، ملل ستم‎دیده باید پیش از هر چیز، بر ترس فلج‌کننده‌ای که موجب شده تا آن‌ها زیر سلطه بمانند غلبه کنند. گویی همین غلبه بر ترس است که قدرتی خلاقانه برای اقدام خشونت‌پرهیزانه به افراد می‌بخشد. مردمان خشونت‌پرهیز، از حیث اهداف و مقاصد آگاهانه، نه هراسان از شکست هستند و نه دل‌باخته پیروزی؛ بلکه هدف آن‌ها رشد و بالش است؛ حتی اگر مقدور باشد، به همراه همان کسانی که علیه آن‌ها هستند. متن کامل در instant view:👇 https://tinyurl.com/ms998jcf 🆔️@hayate_no_mui 🆔️@anjomaneslami_daneshjuyi