حالا در یک همچین کشوری در دمشق یک زنی مثل زینب کبری (علیها السلام) این همه داغ دیده، ولی خطبه می‏خواند، خطبه‏اش مفصل است، در یک جمله‏اش می‏فرماید که: «الحمد اللّه ربّ العالمین» اول حرفش می‏گوید خدا را شکر ما وقتی شکم‏مان سیر است می‏گوئیم خدا را شکر. زینب (علیها السلام) در حال گرسنگی هم گفت خدا را شکر. در حالی که همه سختی‏ها دیده، پیاده و سواره از کربلا تا کوفه از کوفه تا شام ده‏ها روز اسارت، در به دری داغ خطر ،نیش همه را تحمّل کرده باز می‏گوید: «الحمد للّه»، بعد صلوات می‏فرستد و بعد شروع می‏کند، آیه قرآن می‏خواند می‏گوید: «ثم کان عاقبه الّذین اساؤا السوای أن کذبوا بآیات الله» ای کسانی که گناه کردید شما کافر از دنیا خواهید رفت، عاقبت شماها که آمدید حسین (علیه السلام) را کشتید بد عاقبت و همه‏تان کافر می‏میرید ببینید یک کسی بیاید مثلاً در رشت که مرکز برنج است،یک چهارپایه بگذارد توی خیابان بگوید مرگ بر برنج. در پایتخت برنج ! خیلی جسورانه است یک کسی سخنرانی کند آن هم نه یک زن عادی،زنی که یک عالمه داغ و اسارت دیده، یک زنی که این همه ضربه دیده ،در مقابل حکومت این گونه حرف می‏زند، خیلی مهم است.  کافرها با جنایتی که کردید برادرم را کشتید کافر می‏میرید. آن وقت کلمه‏اش حمد است، دومین کلمه‏اش قرآن است انس زینب کبری (علیها السلام) با قرآن زینب کبری (علیها السلام) دختر فاطمه (علیها السلام) است. فاطمه زهرا (علیها السلام) در سخنرانی کوتاهی که کرد در مسجد حدوداً 54 تا آیه قرآن خواند. توی کاخ یزید می‏گوید : «أظننت یا یزید حیث اخذت علینا اقطار الارض و آفاق السماء….» یزید تو فکر کردی ما را کشتی ما خوار شدیم؟ تو فکر کردی!!!!! اللّه اکبر !!!!! بعد می‏آید می‏گوید که: «لا یحسبنّ الّذین کفروا انما نملی لهم خیرا» آیه قرآن می‏خواند یزید فکر نکن دو سه روز زنده‏ای به نفعت است، خدا گذاشته پیمانه‏ات سر برود پدرت را در بیاورد. فکر نکن: «أمن العدل یا بین الطلقاء» تو عادل هستی؟  تحقیر دشمن، در عین اسارت به دست دشمن‏  یزید اصلاً می‏دانی بابات کیه؟ تو بابات کسی بود که اسیر جدم شد، شما بردگانی بودید که پیغمبر (صلّی اللّه علیه و آله) جد من شما را آزاد کرد. تو برده هستی، تو کافر هستی، تو را خدا مهلتت داده، پیمانه‏ات سرد شود،عذابت شروع می،شود بعد می‏فرماید :«انی لاستصغر قدرک» بدرستیکه من زینب (علیها السلام) قطعاً صغیر می‏کنم یعنی یزید پست! تو پهلویِ من خیلی پستی. یک زن این همه استوار و جسور؟؟ در ادامه می فرمایند: «واستصغر تقریعک» خیلی تو را لایق می‏دانم که تو را بکوبم خاک توی سرت کنم «واستکبر توبیخک» من توبیخ تو را خیلی بزرگ می‏دانم یعنی تو استحقاق داری بزرگترین توبیخ‏ها را بشنوی. تو استحقاق داری بزرگترین تحقیرها را از من بشنوی. مفصله آخرش می‏گوید: «فکد کیدک» کد یعنی کید و حلیه فکد، کد کید. هر چی نقشه داری بکار ببر می‏خواهم ببینم دیگر چه می‏توانی بکنی. حسین (علیه السلام) را کشتی بکش. زیر سم اسب کردی؟ بکن. بچه‏هایش را اسیر کردی؟ سرهایشان را سر نی کردی؟ توی کوفه و شام ما را گرداندی «فکد کیده» کار دیگر هم اگر دستت هست بکن «و سع سعیک» هر چه سعی و تلاش و کوشش داری کم‏اش نگذار «و ناصب جهدک» نهایت جهد و تلاشت همین بود؟؟؟