1988 թվականի Արցախյան շարժման մեկնարկից և 1994 թվականի առաջին պատերազմում տարած հաղթանակից հետո մենք սկսեցինք բանակցել պարտվողի դիրքերից՝ սա առաջինը։ Երկրորդը՝ մենք պետք է և իրավունք ունեինք պահանջներ թելադրելու։ Երրորդը՝ ի սկզբանե այս 30 տարվա ընթացքում մենք շատ սխալ բանակցություններ ենք վարել, Արցախի համար կարգավիճակ ենք պահանջել՝ հաշվի առնելով, որ Արցախի կարգավիճակը արդեն որոշել էր հայ ժողովուրդը։ Մենք պետք ի սկզբանե վիճարկեիք Արցախն ու Նախիջևանը Ադչբեջանական ԽՍՀ փոխանցելու օրինականությունը, դրա փոխարենը մենք սկսեցինք դիվանագիտություն խաղալ թուրքերի հետ։ Ահա թե որտեղից պետք է սկսեինք։ Դեռ ուշ չէ: Նախկինում ԽՍՀՄ բացարձակ բոլոր հանրապետությունները, այսպես թե այնպես, ունեցել են իրենց հանրապետության ​​տարածքների ընդլայնումը ԽՍՀՄ կազմում, բացի Հայաստանից։ Հաշվի առնելով դա՝ հետխորհրդային շատ հանրապետություններ առաջ են քաշում իրենց պահանջները և իրենց համարում խորհրդային կայսրության զոհ։ Բայց Հայաստանը սա չի անում։ Հայաստանը, որը խորհրդային կառավարությունը Թուրքիայի հետ բաժանեց չորս մասի: @harvatts_am