دموکراسی، انتخابات و گفتار انتخاباتی
نویسنده: شهاب غدیری، دانشجوی دکترای اندیشه سیاسی دانشگاه تهران
مسئولیت ما در قبال ایران چیست؟
بخش 3/1
«
#دموکراسی رژیمی خود اصلاحگر است» این سخن
#دو_توکویل در ستایش دموکراسی است، اما سویه دیگر رژیم دموکراسی، مسئله
#مشروعیت (legitimacy) یا به بیان بهتر حقانیت است. زمانی که نظم طبیعی (natural order) مشروعیت تصمیمگیری را به پدر خانواده، رئیس قبیله یا پادشاه و
#خدا میداد، دموکراسی این حقانیت را به مردم میدهد. مردمی که به طور عام نه از روی خیر جمعی که بر اساس امیال، خواستهها و منافع فردی خویش تصمیم میگیرند. این امیال، خواستهها و منافع فردی از
#روشنفکران و تحصیلکردهها و فعالان سیاسی گرفته تا عامه مردم مشارکت کننده در رژیم دموکراسی همواره متغیر است. بنابر این حقانیت در رژیم دموکراسی امری ایستاده بر مغاک، و بر هیچبنیان ثابتی استوار نیست. سخن در شرح این موضوع بسیار بلند است، اما مهم این است که مشارکت در رژیم دموکراسی بیتوجه به آنکه مکانیسم دموکراتیک تا چه میزان محدود و کنترل شده باشد سست کننده هر مبنای مشروعیت ثابتیست. به عنوان مثال زمانی که نظریه
#ولایت_فقیه مطرح میشود، بلافاصله
دو نظریه «
#کشف» و یا «
#انتخاب» ولیفقیه به میان میآید که به هر شکل، به دست مجلس
#خبرگان که نیمی از اعضای آن انتخابی است انجام میگیرد. اعضایی که یکی از موضوعات مورد جدل آنها همین
دو نظریه است. ساز و کار دموکراسی، حتی تا این اندازه محدود، فرایند مشروعیت زدایی امر قدسی را پیش میگیرد، و این فرایند بیتردید نهادها و مقامهایی را سکولار میکند که از ابتدا محتوم به این نتیجه گشتهاند.