با دوچرخه از کنار مهد می‌گذرم. بر صدای بچه‌ها تمرکز می‌کنم. هر چه نزدیک‌تر می‌شوم، همهمه‌‌شان بلندتر و رساتر می‌شود. و وقتی می‌گذرم، کم و کم و کم و نهایت، در سکوت گم می‌شود. پرسش: آیا این صدا گم شد؟ اینکه قوای شنیداری من محدود به نزدیکیِ مکانی است، من را مجاز می‌کند که بگویم صدا واقعاً گم شد؟ دقیق‌تر این نیست که قیدی را اضافه کنم و بگویم: صدا «برای من» گم شد؟! چه منی که به مکان نزدیک می‌شدم و چه منی که در آن زمان از آنجا گذشتم. حال اگر زمان این گذشتن هم به من وابسته بود، باز می‌پرسم: آیا زمان گذشت و آن همهمه واقعاً گم شد؟! #خرده‌نوشت‌ها @Hamesh1