شیرینیِ رؤیا، تلخیِ واقعیت یکی از فریب‌های ذهنیِ ما این است که از آینده یا از مکان یا افراد دیگر، تصویری خیال‌انگیز بسازد. و با این تصویر خیال‌انگیز، به ما توش‌وتوان ادامه‌دادنِ اکنون و اینجا را بدهد. آینده زیباست، کی بشود که فردا برسد. جای دیگر آرمانشهر است، کی بشود که به آنجا برسیم. آن دیگری محبوب ماست، کی بشود که وصالش برسد. تراژیک‌ترین تجربه‌های آدمی دقیقاً در همین نقطهٔ حادثه‌خیز رخ می‌دهند. فردا می‌رسد، ولی رؤیایی نیست. به سرزمین مقصود می‌رسیم، ولی عادی‌تر از نقاشی‌های رنگی و قبلیِ ذهن است. به شخص محبوب می‌رسیم، ولی معمول‌تر از معمول یا حتی نچسب و نخواستنی است. توان ادامه‌دادن با رؤیا شیرین است، آسان‌تر است، اما نقصی بزرگ دارد. مشکلش این است که پس از رسیدن و دیدن و چشیدن، ممکن است که دیگر مثل قبل کار نکند! یعنی فریبی تکراری شود که شخص دیگر در دامش نیفتد. اینجاست که شاید واقع‌بینی‌ای تلخ سر ‌برسد. جملهٔ مشهور اسکار وایلد را به خاطر بیاورید: تنها دو تراژدی در زندگی وجود دارد: به‌دست‌نیاوردن چیزی که می‌خواهی و دیگری به‌دست‌آوردن آن! (۱) راه جلوگیری از این واقع‌بینیِ تلخ و سرد، این است که رؤیافروشی‌های ذهن را دربارهٔ زمان و مکان و افراد، جدی نگیریم. جهان مادی باشکوه و دلربا و معطرست، اما شکوهش به تلی از تکرار و نیازمندی و ناکامی و نقص هم آمیخته. پس وقتی نیامده‌ها و ندیده‌ها را شیرین‌تر از واقعیت نگیریم، تلخیِ با سر به دیوار واقعیت‌خوردن هم رخ نخواهد داد. 1: There are only two tragedies in life: one is not getting what one wants and the other is getting it. #تاملات @Hamesh1