بسیاری از افراد، خصوصاً خانم‌های چهل و پنجاه ساله، پس از اینکه می‌بینند در سطح ناهشیار و پنهانی به خانواده‌شان وفادار بوده‌اند، با شورواشتیاق، به تحصیل یا کار یا دیگر علایق‌شان بازمی‌گردند. من خیلی دوست داشتم به دانشگاه بروم، اما پدرم به هر طریقی متوسل می‌شد تا من را منصرف کند. نهایتاً به من گفت که توانش را ندارم. خوشبختانه من فهمیدم که این مسئله مربوط به رنج و ناامیدی او در کودکی است و ربطی به من ندارد. او خیلی بااستعداد بود، اما همین پیامی را که به من می‌داد خودش از پدرش گرفته بود. یکی از مزایای بزرگ‌شدن در دهۀ شصت [میلادی] این بود که فهمیده بودم نباید به نصیحت‌های افراد بالای سی‌سال گوش بدهم. همین پدیده را در دانشجویانی هم دیده‌ام که خانواده‌شان به آموزش اهمیتی نمی‌دهند یا آن را برای دختران مناسب نمی‌دانند. سنگینی این انتظارات و وفاداری‌های نهفته در پسِ آن اغلب به تعارض‌های درونی شدید منجر می‌شود. دانشجویان بااستعدادی را دیده‌ام که، درحالی‌که فقط یک ترم از درس‌شان باقی مانده یا فقط جلسۀ دفاع دکتری‌شان مانده، درس و دانشگاه را رها کردند. چون مدرک دانشگاهی معنای نمادینی دارد که مخالف حس وفاداری آن‌ها به خانواده است، درنتیجه نمی‌توانند آن را بپذیرند. رهاشدگی، حتی در بزرگسالی هم، بسیار دردناک است، بنابراین، آن‌ها تلاش‌های‌ قبلی‌شان را در‌جهت فردیت‌یافتن ضایع می‌کنند تا در وفاداری‌شان به خانواده خللی وارد نشود. بسیاری از مراجعان من، خصوصاً خانم‌هایی که در دهۀ چهارم و پنجم زندگی هستند، وقتی وفاداری پنهان‌شان به خانواده را می‌بینند، با شورواشتیاق، به تحصیل یا کار یا دیگر علایق‌شان بازمی‌گردند. خوشحالم که می‌توانم آن‌ها را در رسیدن به رؤیاهای‌شان یاری کنم؛ این هم از مزایای راهنما یا درمانگر بودن است. کتاب چرا روان‌درمانی مؤثر است؟ چاپ سوم نویسنده: #لوئیس_کازولینو مترجم: #حامد_حکیمی 👉@hamedhakimi8