❌ اشتباه محاسباتی دوستان این بود که اگر مردم به #شهید_رییسی «دل» دادهاند لابد به ادامه #دولت_رییسی هم «رأی» میدهند. غافل از این که بین دل تا رأی فاصلهایست که آن را «نقد» پر میکند. سیاستهای فرهنگی اقتصادی دولترییسی باید نقد صریح و منصفانه میشد. اما موضع نقد به دست رقیب افتاد.
💢 همه تمرکز دوستان بر این بود که ‹برنامه› ارایه کنند. در حالی که «تبیین» برنامهها، بدون «نقد» کارنامهها، وضعیت حکومت، دولتهای گذشته و جریانهای قدرت، ناقص است. نقد لیبرالیسم اجتماعی و نئولیبرالیسم اقتصادی در دولت سیزدهم هم واجب بود، هم قطعا مقبولیت دوستان را بالاتر میبرد.
♨️ ۱۱۲سال پیش در چنین روزی #شهید_شیخ_فضل_الله_نوری را به دار آویختند. جلال آل احمد در مورد او نوشت: «من نعش آن بزرگوار را بر سرِ دار، همچون پرچمی میدانم که به علامت ‹استیلای غربزدگی› بر بامِ سرای این مملکت افراشته شد» او به جرم مبارزه با غربزدگی کشته شد.
▫️ یک قرن بعد اسم شیخ را بر خیابانها گذاشتیم اما پرچم او را بر زمین؛ آنجا که #حسن_روحانی به قول جلال، ‹استیلای #غرب_زدگی› را دوباره بر این مملکت حاکم کرد. ۱۱سال پس از شهادت شیخ، انگلیس خبیث، مملکت ایران را به زیرچکمههای رضاخان درآورد.