بعضی وقتا که ذهنم به شدت درگیره و نمیدونم چاره‌م چیه میرم خیابونای تهران قدم میزنم،فارغ از لحظه ها،فقط اهنگ گوش میکنم و به گذر زمان و تاریک شدن هوا توجهی نمیکنم و نمیزارم کوچیک‌ترین استرسی بهم وارد شه؛گوشیم رو سایلنت میکنم که هیچ تماسی ذهنم رو به خودش مشغول تر نکنه و فقط و فقط غرق لحظات آرومم میشم:).
بله،یه مدل از تراپی من همینه(:
