1. افلاطون افلاطون در کتاب جمهوری، جهل را مانند زندگی در غاری تاریک توصیف می‌کند که افراد در آن سایه‌ها را به‌جای حقیقت می‌بینند. او معتقد بود که تنها با فلسفه و شناخت حقیقت می‌توان از این تاریکی خارج شد. سقوط در جهل از نظر افلاطون، نوعی عدم شناخت واقعیات و زندگی در توهم است. 2. فرانسیس بیکن بیکن در نقد خرافات و جهل، از مفهوم "بت‌ها" استفاده می‌کند و می‌گوید که این "بت‌ها" یا توهمات ذهنی باعث می‌شوند که انسان واقعیت را نبیند. او تأکید می‌کند که علم و روش تجربی تنها راه نجات از این سقوط است. 3. فریدریش نیچه نیچه جهل را گاهی نوعی راحتی و آرامش برای انسان‌ها می‌داند. او معتقد بود که بسیاری از افراد به دلیل ناتوانی در پذیرش واقعیت‌های دشوار، به خرافات و جهل پناه می‌برند. از دیدگاه او، این "احساس پرواز" که در جهل وجود دارد، به دلیل فرار از مسئولیت و ترس از حقیقت است. 4. کانت ایمانوئل کانت در مقاله‌ی معروف خود روشنگری چیست؟ جهل و نادانی را ناشی از تنبلی و ترس افراد از به‌کارگیری عقل خود می‌داند. او می‌گوید که انسان باید شجاعت خروج از این وضعیت را داشته باشد و با استفاده از عقل و خرد خود، به آزادی فکری برسد. 5. ارسطو ارسطو معتقد بود که جهل و نادانی نه‌تنها برای فرد مضر است، بلکه می‌تواند به جامعه آسیب بزند. او تأکید داشت که آموزش و تربیت صحیح، ابزار کلیدی برای مقابله با این مشکل هستند.