از ربکا سولنیت این نقل‌قول زیبا را بشنوید: «نوشتن در واقع گفتن حرف‌هایی به هیچ‌کس و همه‌کس است، حرف‌هایی که نمی‌شود به کسی گفت. یا شاید نوشتن، حرف‌ زدن با همان هیچ‌کسی است که ممکن است دست‌آخر خواننده‌ی متنت از کار دربیاید، گفتن حرف‌هایی که آدم کسی را ندارد که برایش بگویدشان. مسائلی که آن‌قدر حساس، آن‌قدر شخصی، و آن‌قدر مبهم‌اند که به‌طور معمول حتی نمی‌توانم تصور کنم برای نزدیک‌ترین کسانم هم مطرح‌شان کنم. هر از گاهی که سعی می‌کنم با صدای بلند بگویم‌شان، متوجه می‌شوم همان حرف‌هایی را که در دهانم می‌ماسند یا به گوش‌ دیگران نمی‌رسند، می‌شود برای آن هفت‌پشت‌غریبه نوشت. حرف‌هایی که در سکوتِ نوشتن به غریبه‌ها گفته و در خلوتِ خواندن احیا و شنیده می‌شوند. مگر نه این است که با نوشتن، تنهایی و خلوت‌مان را به اشتراک می‌گذاریم؟ مگر نه این است که هر کدام‌مان جداجدا در جایی ژرف‌تر از جامعه، ولو در جمعی دونفره، آشیانه کرده‌ایم؟ مگر نه این است که در گفتن حقایقی چنان مفصل و غامض که نمی‌شود بلند بازگویشان کرد، زبان بازمی‌ماند و انگشتان راهش را ادامه می‌دهند؟» خود ما این نقل‌قول را خیلی دوست داریم. حالمان را خوب می‌کند. اگر حال شما را هم خوب کرده، قلب‌هایتان را برایمان بفرستید♥️ ــــــــــــــــــــــــــــــ #قلم_زن واژه‌ها می‌مانند! مجموعه آموزش نویسندگی قلم‌زن 💠 @ghalamzan_com 🌐 Www.ghalamzan.com