✨ آیا هر کسی آلودگی تولید میکند، باید هزینهاش را بپردازد؟ ✨💢 حوزه
#سلامت، یکی از عرصه
های مهم
#عدالت_اجتماعی است که تغییرات آن خصوصا در عرصه
#معیشت مردم و
#توسعه کشور به وضوح دیده میشود؛ به طور مثال
#هزینه_سالانه_سلامت در ایران حدود ۳۰ میلیارد دلار برآورد شده است. مرگ و میر ناشی از
#آلودگی_هوا در تهران در سال نیز حدود ۳هزار نفر است و سالانه در ایران بر بیش از ۳۳ هزار
#مرگ، موثر است. به استناد گزارش
#کیفیت_هوا و صدای تهران در سال ۱۳۹۸ (خرداد۱۳۹۹)، شهر
#تهران طی سال ۱۳۹۸، دارای ۲۹ روز
#هوای_پاک (۸درصد)، ۲۵۰ روز هوای قابل قبول (۶۸درصد) بود و در سال ۱۳۹۹، تاکنون ۱۵ روز هوای پاک و ۱۸۳ روز هوای قابل قبول را شاهد بوده است.
💠 این گزارهها، مخاطب را در ۲۹دی (روز ملی هوای پاک) بر آن میدارد که سریعا نسبت به کاهش و کنترل تولید
#آلایندهها اصرار ورزد. در این میان، مهمترین اصول کنترل
#آلایندگی_هوا به ذهن خواهند رسید: «کنترل
#آلودگی از مبدا و منبع انتشار» و «آنکه آلودگی تولید میکند، هزینهاش را باید بپردازد».
🔶 انواع منابع تولید آلایندگی را میتوان در دو دسته جای داد: ساکن و ثابت (بخش تبدیل
#انرژی،
#صنایع_آلاینده، بخش خانگی و تجاری و اداری و عمومی، پایانهها، جایگاه
های توزیع سوخت
#بنزین)؛ متحرک مثل
#موتورسیکلت و
#خودرو. پس باید مجموعه تدابیر کنترل آلودگی را متناسب هر محور دنبال کرد.
🔰 اما برای تحلیل درست مسئله آلودگی، علاوه بر تفکیک انواع ذرات
#آلاینده برای کنترل منبع انتشار آنها، باید از حیث
#عدالت_اجتماعی به دو بعد دیگر نیز توجه کرد:
1️⃣ آلودگی، ماهیتی جغرافیایی دارد. تولید آلایندهها در مناطق مختلف، متفاوت است. پس منابع نیز متفاوت شده و جامعه هدف و نوع هزینهها نیز متفاوت خواهد شد. به طور مثال، سهم ۸۵ درصدی انتشار
#گازهای_آلاینده و سهم ۷۰ درصدی انتشار
#ذرات_معلق در تهران به منابع متحرک تعلق دارد. لذا عمده توجه
#سیاستگذار باید به سمت
#کنترل_آلودگی از خودروها باشد؛ تا اینکه به منابعی مثل
#نیروگاههای تولید برق و بخش خانگی و اداری مرتبط باشد. در عین حال نوع آلودگی شهرهای اراک، اصفهان و ... میتواند متفاوت باشد و به تبع، سیاست
های متفاوتی باید اتخاذ شود. این تفکیک
#جغرافیایی، اصناف مختلف مردم درگیر را از هم متمایز میسازد. گاهی توجه به
#صنایع است و طبقه
#کارگران مورد توجه قرار میگیرند و گاهی توجه به خودروهاست و اصناف مرتبط با
#حمل_و_نقل، مورد توجه خواهند بود.
2️⃣ آلودگی، ماهیتی
#طبقاتی دارد. به جهت اینکه منابع منتشرکننده آلودگی، فناوری محور هستند و تامین
#فناوری بهتر و کمتر
#آلاینده، وابسته به طبقه
#اقتصادی جامعه هدف است، لذا سیاست
های کنترل آلودگی، فشارهای مختلفی به طبقات مختلف اقتصادی-معیشتی خواهند آورد. از سویی نیز طبقات
#تولیدکننده و
#مصرفکننده خدماتی که منجر به آلودگی میشوند، متحمل فشارهای مختلف هزینهای از عوارض انتشار آلودگی خواهند شد. به طور مثال، وقتی بدانیم که تهران عمدتا از ناحیه
#احتراق #خودرو و
#موتورسیکلت رنج میبرد، سریعا به محدودسازی آنها میپردازیم و میخواهیم هزینه را به تولیدکننده آلودگی بار کنیم. اگر هزینه را به مصرفکننده، بار کنیم، معمولا خودروهای ارزانتر را طبقات ضعیفتر استفاده میکنند و اگر هزینه را به تولیدکننده خودرو بار کنیم، با افزایش قیمت خودرو، هزینه به دوش طبقات ضعیفتر سُر میخورد. در هر دو صورت، با سیاست
های قیمتی، هر که پولدارتر است، هزینه کمتری برای تولید آلودگی میپردازد و ضمنا خود را مجاز میشمارد که بابت پول، آلودگی بیشتری تولید کند و جان مردم را به خطر اندازد و پولش را بدهد. حتی
#تنفس این آلودگیها نیز میتواند طبقاتی باشد. در نهایت نیز اگر جیب مردم به خودرو نرسد، معاش خود را با موتورسیکلتی پیش میبرند که آلودگی بیشتری تولید میکند؛ به نحوی که در سال ۹۸، شاهد رشد حدود ۳۵ درصدی پلاکگذاری موتورسیکلت بودیم.
📣 حال، سوال این است که چگونه میتوان آلودگی را کنترل کرد اما بار آن را عمدتا به
#طبقات_ضعیف، تحمیل نکرد؟!
باید سهم #تولیدکننده_نهایی از هزینههای #انتشار_آلودگی را مشخص کرد.
صرفِ تولیدکننده بودن، آلودگی دلیل نمیشود که هزینه آلودگی را نیز باید بپردازد.
🔺️ 🔺️ 🔺️ 🔺️👤 «دکتر محمد صادق تراب زاده»
#قطب_نما #آلودگی_هوا#عدالت_اجتماعی#هوای_پاک#بازار_آلودگی#گرای_عدالت#سلامت🆔 @gerayeedalat