*سیه باد رویِ سپهر کبود! تباهی و کثافت و فساد، در همه جای تحقیق و پژوهش و ادب رخنه کرده است. استادنمایان و دانشجونمایانی که اندازۀ قطره‌ای به دریای ادبیات و پژوهش و تحقیق چیزی نیفزوده‌اند، با تنی مالامال از لجن، دارند غوطه می‌خورند و تماشاچیان، نظاره‌کنانند! اکنون که بازارتیزیِ رجّاله‌ها و حرامیان تمامی ندارد، بگذار داغ شکایت و دادگاه و محکمه نیز، بر پیشانی گاهنامۀ ادبی ثبت شود؛ خوشا داغی چنین که ننگش، دامن مرا نخواهد آلود! وَ هُوَ فی الآخِرَةِ مِنَ الخاسِرين! کسانی که نانِ کثیفِ تولیدِ شبه‌علمِ دوزاری‌شان را می‌خورند و آروغ استادی و تخصص و دانایی می‌زنند، نه چیزی به دانش افزوده و نه دانشجویی به ثمر رسانیده‌اند؛ طبلی بلندبانگ‌اند و در باطن هیچ ندارند. بر خر مراد نشسته و به ریش عالم و آدم می‌خندند و با مثلاًمقالات و نوشته‌های مضحک خویش، زن فرزندمرده را می‌خندانند! نقد این پلشتی‌ها هم نه تأثیری دارد و نه خریداری. هم عرض ما می‌برد و هم زحمت ما می‌دارد: سیه باد رویِ سپهر کبود که با جور جفت‌ست و ز انصاف طاق به عیسی مریم خری می‌دهد به کونِ خری می‌دهد صد براق! در این دو سال و نیم که از عمر گاهنامه می‌گذرد، با اهدافی اصلاحی و با آرمان‌هایی بزرگ، تقریباً صد یادداشت انتقادی نوشته‌ام و انواع مفاسد علمی و ادبیِ خرد و کلانِ دانشگاهیان را با مصادیق و شواهد روشن، نقد کرده‌ام؛ غافل از اینکه: کشته از بس که فزون است کفن نتوان کرد! بگذار خفّتِ مقالات دانشجویی و انتفاع بناحق شبهِ استادان، دانشگاه را بی‌آبرو نگاه دارد! بگذار ننگ سرقات علمی و ادبی، در کارنامۀ استادنمایان و دانشگاهِ ایشان بماند. بگذار دانشجونمای نادان، خلف صدق و راستین استادنمای نادان‌تر از خویش باشد! بگذار بازار ساخت و ساز شبه‌علم، رونقش بیش از پیش باشد! اصلاً تا باد چنین بادا! دیگر از این حقیر و گاهنامۀ ادبی کاری برنمی‌آید؛ هرچند، روح و جان آدم درد می‌گیرد، وقتی مجبور است این حجم از رذالت، بلاهت و نافهمی را تحمل کند. * https://t.center/gahnameyeadabi