فرین‌آنلاین
#قابل_زندگی‌تر
Channel
458
subscribers
32.4K
photos
2K
videos
16.7K
links
خبری دِه به من ای باد که جانان چون است...
Forwarded from عکس نگار
🔰 #فرق دارد چه‌کسی #رییس‌جمهور باشد؟
❇️ #ایران را #قابل_زندگی‌تر کنیم...
🆔 @farinonline
🔘 تا قبل از انتخابات مجلس دوازدهم و روی کار آمدن دولت سیزدهم، دو گمان جدی در میان بسیاری از مردم وجود داشت:
۱- فرقی نمی‌کند که چه کسانی در مجلس باشند و چه کسی رییس‌جمهور باشد.
۲- با رأی ندادن، پیام‌مان را منتقل می‌کنیم.
🔘 «آن‌چه گذشت»، نشان داد که هرچند دولت‌ها به‌تنهایی قادر به افق‌گشایی‌های استراتژیک نیستند، اما این که کدام رویکرد و حتا چه کسی رییس‌جمهور باشد، مستقیماً بر روزمره‌گی شهروندان تأثیر دارد.
یک مثال می‌زنیم: در دولت روحانی فشارهای زیادی از سوی نهادهای قدرت برای فیلترینگ گسترده شبکه‌های اجتماعی مانند تلگرام و اینستاگرام و محدودسازی اینترنت وجود داشت، اما وزیر ارتباطات وقت با حمایت رییس‌جهمور، مقابل این فشارها ایستاد و تا روز آخر، زیر بار نرفت ولی در دولت کنونی، این اتفاق که دقیقاً به روزمره‌گی ما ربط دارد، به سادگی رخ داد و کیست که هر روز از وضعیت اینترنت کشور عاصی نشود؟!
یا رویکرد دولت‌ها در قبال گشت ارشاد را ببینید و خروجی هر کدام‌شان را ملاحظه کنید که هرچند همه‌ی دولت‌ها در چارچوب همین نظام بودند ولی هر کدام از آن‌ها، رفتار و خروجی متفاوتی در این باره داشتند. نابخردانه است که در ساختار کنونی، کسی انتظار تغییر رویکردهای کلان نظام سیاسی را از رییس‌جمهور داشته باشد و نابخردانه‌تر آن است که کسی اثر رییس‌جمهور بر زندگی روزمره شهروندان را انکار کند.
ما از وقتی که نظام سیاسی ایران از پارلمانی به ریاستی تبدیل شده، هم ریاست جمهوری مرحوم هاشمی را دیده‌ایم، هم دوران خاتمی را تجربه کرده‌ایم، هم ریاست جمهوری احمدی‌نژاد را پشت سر گذاشته‌ایم، هم روحانی را دیده‌ایم و هم مرحوم رییسی را.
همه‌ی این افراد در چارچوب نظام سیاسی حاضر کار کرده‌اند ولی روزگار مردم در هر دوره‌ای بسیار متفاوت‌تر از دوره‌های دیگر بود. حالا هم قرار است روزگار جدیدمان را تعریف کنیم.
🔘 «عدم مشارکت»، تا کنون عمدتاً با هدف دادن پیام سیاسی به جریان‌های قدرت صورت گرفته است اما به‌نظر می‌رسد به‌جای گرفتن پیام، جشن گرفته‌اند چراکه در فقدان مشارکت اکثریت، نهادهای قدرت مانند مجلس را در حد و اندازه «هلو بپر تو گلو» تصاحب کرده و با این هدیه‌ای که اکثریت «مشارکت نکننده» به آن‌ها داده‌اند، دنبال قوانینی برای محدود کردن همان اکثریت رفته‌اند. نمونه بارزش همین مصوبه موسوم به «حجاب و عفاف» است که نه حجاب را تقویت می‌کند و نه عفاف را و در عین حال، به دین و ملت و اتحاد ملی و روان عمومی، یک‌جا آسیب می‌زند.
در این دوره از انتخابات نیز چشم امید جریان زیاده‌خواه برای تکمیل پروژه‌های خود بیش از آن‌که به رأی‌دهندگان خودش باشد، به رأی ندادن مردم است.
همه می دانیم که دموکراسی، پروسه‌ای پیچیده و زمان‌بر و میان‌نسلی است. تاریخ، راه‌های متفاوتی را پیش روی ملت‌ها می‌گذارد؛ از مداخله خارجی و جنگ داخلی و تحریم مشارکت و رأی دادن در بزنگاه‌ها.
اکنون نیز همه‌ی این راه‌ها پیش روی ماست ولی کم‌هزینه‌ترین راه برای این‌که ایران‌مان را قابل زندگی‌تر به فرزندان‌مان تحویل دهیم، همین تک رأی‌های ماست که اگر خردمندانه جمع شوند، باطل‌السحر بسیاری از نقشه‌ها خواهند بود و عاقلان را اشارتی کفایت می‌کند! /عصرایران
#فرین‌آنلاین
╭─┅═ঈ🔻ঈ═┅─╮
🆔 @farinonline
╰─┅═ঈ🔺ঈ═┅─╯
❇️ #ایران را #قابل_زندگی‌تر کنیم...
🆔 @farinonline
🔘 تا قبل از انتخابات مجلس دوازدهم و روی کار آمدن دولت سیزدهم، دو گمان جدی در میان بسیاری از مردم وجود داشت:
۱- فرقی نمی‌کند که چه کسانی در مجلس باشند و چه کسی رییس‌جمهور باشد.
۲- با رأی ندادن، پیام‌مان را منتقل می‌کنیم.
🔘 «آن‌چه گذشت»، نشان داد که هرچند دولت‌ها به‌تنهایی قادر به افق‌گشایی‌های استراتژیک نیستند، اما این که کدام رویکرد و حتا چه کسی رییس‌جمهور باشد، مستقیماً بر روزمره‌گی شهروندان تأثیر دارد.
یک مثال می‌زنیم: در دولت روحانی فشارهای زیادی از سوی نهادهای قدرت برای فیلترینگ گسترده شبکه‌های اجتماعی مانند تلگرام و اینستاگرام و محدودسازی اینترنت وجود داشت، اما وزیر ارتباطات وقت با حمایت رییس‌جهمور، مقابل این فشارها ایستاد و تا روز آخر، زیر بار نرفت ولی در دولت کنونی، این اتفاق که دقیقاً به روزمره‌گی ما ربط دارد، به سادگی رخ داد و کیست که هر روز از وضعیت اینترنت کشور عاصی نشود؟!
یا رویکرد دولت‌ها در قبال گشت ارشاد را ببینید و خروجی هر کدام‌شان را ملاحظه کنید که هرچند همه‌ی دولت‌ها در چارچوب همین نظام بودند ولی هر کدام از آن‌ها، رفتار و خروجی متفاوتی در این باره داشتند. نابخردانه است که در ساختار کنونی، کسی انتظار تغییر رویکردهای کلان نظام سیاسی را از رییس‌جمهور داشته باشد و نابخردانه‌تر آن است که کسی اثر رییس‌جمهور بر زندگی روزمره شهروندان را انکار کند.
ما از وقتی که نظام سیاسی ایران از پارلمانی به ریاستی تبدیل شده، هم ریاست جمهوری مرحوم هاشمی را دیده‌ایم، هم دوران خاتمی را تجربه کرده‌ایم، هم ریاست جمهوری احمدی‌نژاد را پشت سر گذاشته‌ایم، هم روحانی را دیده‌ایم و هم مرحوم رییسی را.
همه‌ی این افراد در چارچوب نظام سیاسی حاضر کار کرده‌اند ولی روزگار مردم در هر دوره‌ای بسیار متفاوت‌تر از دوره‌های دیگر بود. حالا هم قرار است روزگار جدیدمان را تعریف کنیم.
🔘 «عدم مشارکت»، تا کنون عمدتاً با هدف دادن پیام سیاسی به جریان‌های قدرت صورت گرفته است اما به‌نظر می‌رسد به‌جای گرفتن پیام، جشن گرفته‌اند چراکه در فقدان مشارکت اکثریت، نهادهای قدرت مانند مجلس را در حد و اندازه «هلو بپر تو گلو» تصاحب کرده و با این هدیه‌ای که اکثریت «مشارکت نکننده» به آن‌ها داده‌اند، دنبال قوانینی برای محدود کردن همان اکثریت رفته‌اند. نمونه بارزش همین مصوبه موسوم به «حجاب و عفاف» است که نه حجاب را تقویت می‌کند و نه عفاف را و در عین حال، به دین و ملت و اتحاد ملی و روان عمومی، یک‌جا آسیب می‌زند.
در این دوره از انتخابات نیز چشم امید جریان زیاده‌خواه برای تکمیل پروژه‌های خود بیش از آن‌که به رأی‌دهندگان خودش باشد، به رأی ندادن مردم است.
همه می دانیم که دموکراسی، پروسه‌ای پیچیده و زمان‌بر و میان‌نسلی است. تاریخ، راه‌های متفاوتی را پیش روی ملت‌ها می‌گذارد؛ از مداخله خارجی و جنگ داخلی و تحریم مشارکت و رأی دادن در بزنگاه‌ها.
اکنون نیز همه‌ی این راه‌ها پیش روی ماست ولی کم‌هزینه‌ترین راه برای این‌که ایران‌مان را قابل زندگی‌تر به فرزندان‌مان تحویل دهیم، همین تک رأی‌های ماست که اگر خردمندانه جمع شوند، باطل‌السحر بسیاری از نقشه‌ها خواهند بود و عاقلان را اشارتی کفایت می‌کند! /عصرایران
#فرین‌آنلاین
╭─┅═ঈ🔻ঈ═┅─╮
🆔 @farinonline
╰─┅═ঈ🔺ঈ═┅─╯
Forwarded from عکس نگار
🔰 #فرق دارد چه‌کسی #رییس‌جمهور باشد؟
❇️ #ایران را #قابل_زندگی‌تر کنیم...
🆔 @farinonline
🔘 تا قبل از انتخابات مجلس دوازدهم و روی کار آمدن دولت سیزدهم، دو گمان جدی در میان بسیاری از مردم وجود داشت:
۱- فرقی نمی‌کند که چه کسانی در مجلس باشند و چه کسی رییس‌جمهور باشد.
۲- با رأی ندادن، پیام‌مان را منتقل می‌کنیم.
🔘 «آن‌چه گذشت»، نشان داد که هرچند دولت‌ها به‌تنهایی قادر به افق‌گشایی‌های استراتژیک نیستند، اما این که کدام رویکرد و حتا چه کسی رییس‌جمهور باشد، مستقیماً بر روزمره‌گی شهروندان تأثیر دارد.
یک مثال می‌زنیم: در دولت روحانی فشارهای زیادی از سوی نهادهای قدرت برای فیلترینگ گسترده شبکه‌های اجتماعی مانند تلگرام و اینستاگرام و محدودسازی اینترنت وجود داشت، اما وزیر ارتباطات وقت با حمایت رییس‌جهمور، مقابل این فشارها ایستاد و تا روز آخر، زیر بار نرفت ولی در دولت کنونی، این اتفاق که دقیقاً به روزمره‌گی ما ربط دارد، به سادگی رخ داد و کیست که هر روز از وضعیت اینترنت کشور عاصی نشود؟!
یا رویکرد دولت‌ها در قبال گشت ارشاد را ببینید و خروجی هر کدام‌شان را ملاحظه کنید که هرچند همه‌ی دولت‌ها در چارچوب همین نظام بودند ولی هر کدام از آن‌ها، رفتار و خروجی متفاوتی در این باره داشتند. نابخردانه است که در ساختار کنونی، کسی انتظار تغییر رویکردهای کلان نظام سیاسی را از رییس‌جمهور داشته باشد و نابخردانه‌تر آن است که کسی اثر رییس‌جمهور بر زندگی روزمره شهروندان را انکار کند.
ما از وقتی که نظام سیاسی ایران از پارلمانی به ریاستی تبدیل شده، هم ریاست جمهوری مرحوم هاشمی را دیده‌ایم، هم دوران خاتمی را تجربه کرده‌ایم، هم ریاست جمهوری احمدی‌نژاد را پشت سر گذاشته‌ایم، هم روحانی را دیده‌ایم و هم مرحوم رییسی را.
همه‌ی این افراد در چارچوب نظام سیاسی حاضر کار کرده‌اند ولی روزگار مردم در هر دوره‌ای بسیار متفاوت‌تر از دوره‌های دیگر بود. حالا هم قرار است روزگار جدیدمان را تعریف کنیم.
🔘 «عدم مشارکت»، تا کنون عمدتاً با هدف دادن پیام سیاسی به جریان‌های قدرت صورت گرفته است اما به‌نظر می‌رسد به‌جای گرفتن پیام، جشن گرفته‌اند چراکه در فقدان مشارکت اکثریت، نهادهای قدرت مانند مجلس را در حد و اندازه «هلو بپر تو گلو» تصاحب کرده و با این هدیه‌ای که اکثریت «مشارکت نکننده» به آن‌ها داده‌اند، دنبال قوانینی برای محدود کردن همان اکثریت رفته‌اند. نمونه بارزش همین مصوبه موسوم به «حجاب و عفاف» است که نه حجاب را تقویت می‌کند و نه عفاف را و در عین حال، به دین و ملت و اتحاد ملی و روان عمومی، یک‌جا آسیب می‌زند.
در این دوره از انتخابات نیز چشم امید جریان زیاده‌خواه برای تکمیل پروژه‌های خود بیش از آن‌که به رأی‌دهندگان خودش باشد، به رأی ندادن مردم است.
همه می دانیم که دموکراسی، پروسه‌ای پیچیده و زمان‌بر و میان‌نسلی است. تاریخ، راه‌های متفاوتی را پیش روی ملت‌ها می‌گذارد؛ از مداخله خارجی و جنگ داخلی و تحریم مشارکت و رأی دادن در بزنگاه‌ها.
اکنون نیز همه‌ی این راه‌ها پیش روی ماست ولی کم‌هزینه‌ترین راه برای این‌که ایران‌مان را قابل زندگی‌تر به فرزندان‌مان تحویل دهیم، همین تک رأی‌های ماست که اگر خردمندانه جمع شوند، باطل‌السحر بسیاری از نقشه‌ها خواهند بود و عاقلان را اشارتی کفایت می‌کند! /عصرایران
#فرین‌آنلاین
╭─┅═ঈ🔻ঈ═┅─╮
🆔 @farinonline
╰─┅═ঈ🔺ঈ═┅─╯
❇️ #ایران را #قابل_زندگی‌تر کنیم...
🆔 @farinonline
🔘 تا قبل از انتخابات مجلس دوازدهم و روی کار آمدن دولت سیزدهم، دو گمان جدی در میان بسیاری از مردم وجود داشت:
۱- فرقی نمی‌کند که چه کسانی در مجلس باشند و چه کسی رییس‌جمهور باشد.
۲- با رأی ندادن، پیام‌مان را منتقل می‌کنیم.
🔘 «آن‌چه گذشت»، نشان داد که هرچند دولت‌ها به‌تنهایی قادر به افق‌گشایی‌های استراتژیک نیستند، اما این که کدام رویکرد و حتا چه کسی رییس‌جمهور باشد، مستقیماً بر روزمره‌گی شهروندان تأثیر دارد.
یک مثال می‌زنیم: در دولت روحانی فشارهای زیادی از سوی نهادهای قدرت برای فیلترینگ گسترده شبکه‌های اجتماعی مانند تلگرام و اینستاگرام و محدودسازی اینترنت وجود داشت، اما وزیر ارتباطات وقت با حمایت رییس‌جهمور، مقابل این فشارها ایستاد و تا روز آخر، زیر بار نرفت ولی در دولت کنونی، این اتفاق که دقیقاً به روزمره‌گی ما ربط دارد، به سادگی رخ داد و کیست که هر روز از وضعیت اینترنت کشور عاصی نشود؟!
یا رویکرد دولت‌ها در قبال گشت ارشاد را ببینید و خروجی هر کدام‌شان را ملاحظه کنید که هرچند همه‌ی دولت‌ها در چارچوب همین نظام بودند ولی هر کدام از آن‌ها، رفتار و خروجی متفاوتی در این باره داشتند. نابخردانه است که در ساختار کنونی، کسی انتظار تغییر رویکردهای کلان نظام سیاسی را از رییس‌جمهور داشته باشد و نابخردانه‌تر آن است که کسی اثر رییس‌جمهور بر زندگی روزمره شهروندان را انکار کند.
ما از وقتی که نظام سیاسی ایران از پارلمانی به ریاستی تبدیل شده، هم ریاست جمهوری مرحوم هاشمی را دیده‌ایم، هم دوران خاتمی را تجربه کرده‌ایم، هم ریاست جمهوری احمدی‌نژاد را پشت سر گذاشته‌ایم، هم روحانی را دیده‌ایم و هم مرحوم رییسی را.
همه‌ی این افراد در چارچوب نظام سیاسی حاضر کار کرده‌اند ولی روزگار مردم در هر دوره‌ای بسیار متفاوت‌تر از دوره‌های دیگر بود. حالا هم قرار است روزگار جدیدمان را تعریف کنیم.
🔘 «عدم مشارکت»، تا کنون عمدتاً با هدف دادن پیام سیاسی به جریان‌های قدرت صورت گرفته است اما به‌نظر می‌رسد به‌جای گرفتن پیام، جشن گرفته‌اند چراکه در فقدان مشارکت اکثریت، نهادهای قدرت مانند مجلس را در حد و اندازه «هلو بپر تو گلو» تصاحب کرده و با این هدیه‌ای که اکثریت «مشارکت نکننده» به آن‌ها داده‌اند، دنبال قوانینی برای محدود کردن همان اکثریت رفته‌اند. نمونه بارزش همین مصوبه موسوم به «حجاب و عفاف» است که نه حجاب را تقویت می‌کند و نه عفاف را و در عین حال، به دین و ملت و اتحاد ملی و روان عمومی، یک‌جا آسیب می‌زند.
در این دوره از انتخابات نیز چشم امید جریان زیاده‌خواه برای تکمیل پروژه‌های خود بیش از آن‌که به رأی‌دهندگان خودش باشد، به رأی ندادن مردم است.
همه می دانیم که دموکراسی، پروسه‌ای پیچیده و زمان‌بر و میان‌نسلی است. تاریخ، راه‌های متفاوتی را پیش روی ملت‌ها می‌گذارد؛ از مداخله خارجی و جنگ داخلی و تحریم مشارکت و رأی دادن در بزنگاه‌ها.
اکنون نیز همه‌ی این راه‌ها پیش روی ماست ولی کم‌هزینه‌ترین راه برای این‌که ایران‌مان را قابل زندگی‌تر به فرزندان‌مان تحویل دهیم، همین تک رأی‌های ماست که اگر خردمندانه جمع شوند، باطل‌السحر بسیاری از نقشه‌ها خواهند بود و عاقلان را اشارتی کفایت می‌کند! /عصرایران
#فرین‌آنلاین
╭─┅═ঈ🔻ঈ═┅─╮
🆔 @farinonline
╰─┅═ঈ🔺ঈ═┅─╯