Fallosafah | فل‌سفه محمد سعید حنایی کاشانی

🔷 پدر ابو‌محمد الجولانی کیست؟

🔶 احمد حسین الشرع ملقب به ابو‌محمد الجولانی آدم پدر مادر داری است و یک‌شبه کراواتی نشده است! پدرش استاد دانشگاه و اقتصاددان و نویسنده‌ای ملی‌گرا و ناصری است که اکنون ۸۰ سال دارد و صاحب کتاب‌های بسیاری است. جولانی البته پسری سرکش با روحی ماجراجو و نترس بوده است و در زندگی‌اش فراز و فرود بسیار داشته است و مانند پدرش تنها اهل نظر نبوده است. البته پدرش هم اهل نظر و هم اهل عمل و سیاست بوده است. به هر حال، چنانکه پیداست جولانی «نیکزاد» و «نیک‌گوهر» است و «بدگوهر» و «بی سر و پا» نیست. امروز اراجیف بسیاری درباره این بنده خدا در زبان فارسی هست. بهتر است کسی شجره‌نامه او را درست بخواند و به خوانندگان فارسی‌زبان و از جمله برخی استادان دانشگاه که او را مامور «موساد» معرفی می‌کنند بشناساند. به نظر نمی‌آید که او آدمی باشد که کسی بتواند حرف در دهان او بگذارد و راهش ببرد! رهبری که از خانواده‌ای خوب و شریف برخاسته باشد شاید بخت بیشتری برای کار نیک داشته باشد. پیشینه خانوادگی در زندگی و سیاست و شکل‌گیری شخصیت افراد بسیار مهم‌ است، هرچند همواره تعیین‌کننده نیست.

چهارشنبه، ۵ دی، ۱۴۰۳

@fallosafahmshk


حسين الشرع - ويكيبيديا

حسين علي الشرع (1944 فيق - ) أكاديمي وكاتب سوري ذو فكر قومي عربي ناصري. هو والد أحمد الشرع الملقب بأبي محمد الجولاني،[2] زعيم هيئة تحرير الشام التي أسقطت نظام بشار الأسد.

🔷 پیام «کت و شلوار و کراوات» الجولانی/الشرع چیست؟
 
🔶 آدمی که بداند هر جا یا مکان و زمانی چه اقتضایی دارد و متناسب با «مقام» و «وظیفهٔ» خود عمل کند و سخن بگوید آدمی «عاقل» و «خردمند» و «باهوش» است. آدمی را لباس بزم است و لباس رزم، لباس خواب است و لباس کار، لباس عروسی است و لباس عزا، لباس ورزش است و لباس گردش، لباس عبادت است و لباس ریاست و دولت. و همین‌طور گفتار و کردار و پنداری به اقنضای هر مکان و هر زمان و هر حال. «بی‌شعور» و «بی‌عقل» و «بی‌خرد» و بی‌بهره از تمدن و فرهنگ انسانی کسانی‌اند که در همه حال، در روز و شب، در بهار و تابستان و پاییز و زمستان و در هر جا و هر زمان و در همه حال در یک «لباس»‌اند و یک لباس می‌پوشند و یک «سخن» می‌گویند و یک سخن می‌شنوند و یک گفتار و یک کردار و یک پندار دارند، بدا به حال آنان که بی‌مایگان و بی‌بهرگانی از دل و دماغ‌اند!
 
الجولانی/الشرع تا اینجای کار نشان‌ داده است آدمی باهوش و عاقل و خردمند است یا کسانی در او نفوذ کلام دارند که چنین‌اند. او برای سربازگیری در جنگ نیاز داشت مجاهدانی بی‌باک و از جان گذشته داشته باشد و این نیاز را «دین» و «اسلام» و «سنّت» خوب برمی‌آورد. اگر یک کار باشد که دین در آن مهارت و امتیاز داشته باشد آن از میان بردن «ترس از مرگ» است. اما اگر بتوان با جنگاوری و بی‌هراسی از مرگ در جنگ بر دشمن «پیروز» شد، با «جنگاوری» نمی‌توان «حکومت» کرد و زندگی مردمان و کشورها را راه برد و فرهنگ و تمدن ساخت. از همین روست که بیش‌تر «ادیان» و «ایدئولوژی‌ها» و «انقلاب‌ها» شکست می‌خورند، اگر بر همان حال بمانند که آغاز کردند، چون نمی‌دانند آن‌گاه که بر تخت نشستند چه باید بکنند و «حکومت کردن» چه تفاوتی با «جنگیدن» دارد! و از همین روست که بدترین نوع حکومت در جهان حکومت سپاهیان و نطامیان و انقلابی‌هایی است که فقط در فکر کشتن و مردن یا به قول خودشان «شهادت»اند. چنین حکومتی حکومت «سگان و گرگان و درندگان» است. حکومت بر کشور حکومت بر جنگاوران نیست، حکومت برای مردن نیست، حکومت برای زندگی و ادارهٔ زندگی است و حکومت بر مردمان عادی است و مردمان عادی جنگجو نیستند و زندگی می‌خواهند و برای زندگی و زیستن می‌کوشند، نه برای مردن. جنگاوران و سپاهیان و نظامیان سگانی‌اند برای پاسداری از زندگی مردمان در صلح و آرامش و نه گرگانی افتاده به جان مردمان. انقلابی‌ها و جنگجویان نباید پس از انقلاب زمام دولت را به دست گیرند. باید کار را به کاردانان بسپارند، حتی اگر در نظام پیشین هم مصدر کار بوده باشند، البته به شرط آنکه پاک بوده باشند و فقط کارمند بوده باشند. بدترین کار «انقلاب‌ها» نابود کردن ساختارها و سلسله مراتب اجتماعی و آوردن افراد نادان و تازه‌کار و بی‌تجربه و گذاشتن آنان در رأس کارهاست. «انقلاب» باید اطاعت از «قانون» و «دانش» و «خرد» و «تخصص» و «اخلاق حرفه‌ای» را به رسمیت بشناسد، نه اطاعت از زور و تفنگ رهبران را.
 
اما پیام «تغییر لباس و ظاهر» جولانی  چیست؟ جولانی آن‌گاه که فهمید بهتر است «جبهة النصرة» (جبههٔ یاری) را به «هیئة تحریرالشام» (گروه آزاد‌سازی شام) تغییر نام دهد فهمید که باید «ملی» و «میهنی» بیندیشد و نه «دینی» و «سنّتی». جولانی با تغییر قیافه و لباسش در هنگام پیروزی نیز فهمید که باز باید تغییر کند. و این کار را نه پس از چند سال که پس از دو هفته انجام داد. او با تغییر قیافه و لباسش به جهان و مردمان گوناگون کشور خود این پیام را داد که می‌خواهد با جهان و با مردم خود «تعامل» و «تحمل» داشته باشد و نه «تحکّم» و «تحمیل» و می‌داند که «حکومت» و «سیاست» باید «جهانی» و بر اساس آداب و رسوم جهانی باشد و نه «محلی» و «دولت کشور» اگرچه محلی است اما با جهانیانی سر و کار دارد که «امروز» رسم و آیین و زبانی بین‌المللی دارند، چه در گفتار و کردار و چه در پوشاک. او نمی‌خواهد همچون «فیدل کاسترو» وانمود کند که هنوز در کوهستان است و به نام «انقلاب دائمی»  برای کشور خود «جنگ ابدی» و «محاصرهٔ ابدی» به ارمغان بیاورد و آنان را به‌‌زور به «فقر مطلق» دچار کند! او می‌داند که برای ادارهٔ کشور خویش باید با جهانیان داد و ستد کند و نرمش داشته باشد تا زندگی خوبی برای مردم فراهم کند. جنگ و ستیز هیچ کشوری را آباد و هیچ مردمی را زنده و بانشاط نگه نمی‌دارد. جولانی می‌کوشد با «تغییر لباس» و «گفتار» و «رفتار» خویش ترس مردمان و جهانیان را از «غول بیابان» بزداید و نشان دهد مردی شهری است که آداب معاشرت و همزیستی با دیگران را می‌داند و بدان احترام می‌گذارد. امید که او همچون «فقیهان شیعه» اهل خدعه و حفظ نظام و حکومت به هرقیمتی نباشد! بادا که مردم سوریه در زیر سایه‌ٔ حکومت قانون و دولتی قانونمند و منتخب و ملی و مردمی و آزاد به آرامش و صلح و  آزادی و رفاه و زندگی معمولی باز گردند!             
 
دوشنبه، ۳ دی، ۱۴۰۳

@fallosafahmshk

🔷 کدام‌ یک بهتر است؟

🔶 بهتر است با حجاب و ریش و عمامه بیایی و بعد بی‌حجاب و کراواتی (و بی‌ریش) شوی (تحریر الشام/آزادسازی شام)، یا بی‌حجاب و با کراوات و بدون ریش بیایی (نهضت آزادی+ جبهه ملی+ دیگران+ خمینی) و بعد حجاب و ریش و عمامه بگذاری و دیگران را هم مجبور کنی (خمینی پس از حذف شریکان)!؟

یکشنبه، ۲ دی، ۱۴۰۳

@fallosafahmshk

الجولانی/ الشرع با کراوات

👆👆👆

🔷 از «اسلام کراواتی»  تا «اسلام حجاب و ریش»!
 
«اسلام علمی» و «اسلام مبارز و انقلابی» و «اسلام فرهنگی» ساختهٔ دانش‌آموختگانی در اروپا و امریکا، از سید جمال تا ملکم (در عصر قاجار و پیش از مشروطیت) و مهدی بازرگان و یدالله سحابی و علی شریعتی و سید حسین نصر و داریوش شایگان، به یاری شرق‌شناسان اروپایی همچون لویی ماسینیون و آنری کوربن، بود و به اینها می‌باید افزود محمد اقبال لاهوری شاعر پارسی‌گوی را که او نیز در انگلستان و آلمان دانش آموخته بود.
 
بنابراین، «احیای تفکر اسلامی»، از سید جمال‌الدین اسدآبادی تا شریعتی، همچون «کمونیسم» و «فاشیسم» دست‌پخت آشنایی با غرب و یادگیری از مکاتب رقیب بوده است، و نه دستپخت مشتی فقیه و روضه‌خوان که حتی قادر به توضیح و تبیین علمی و فرهنگی کلمه‌ای از قرآن و سنّت و تاریخ با توجه به علم و فرهنگ امروز و جذب جوانان نبوده‌اند، از علامه طباطبایی و محمود طالقانی بگیر تا مطهری و سید جلال آشتیانی و محمدباقر صدر و دیگران، و هرگز نمی‌توانسته‌اند فراتر از بازاریان بی‌سواد و مقلد در میان درس‌خواندگان دانشگاهی پایگاهی بیابند، مگر به‌واسطهٔ تقلید از نویسندگان غربی و همسویی افرادی همچون بازرگان و دیگر مهندس‌ها و پزشکان مسلمان یا آخوندزاده‌های پوست انداخته‌ای همچون سید حسین نصر و شریعتی و آل احمد و دیگر دکتر مهندس‌های ناآشنا با مبانی فلسفی و علمی تفکر و تاریخ غرب و جهان.
 
«انقلاب ۵۷» ایران، برخلاف پیروزی گروه‌هایی همچون طالبان و داعش و اکنون گروه‌های معارض سوریه (که برخی از آنها همچون طالبان و داعش نخستین الگویشان حکومت آخوندی در ایران بوده است)، در کشوری جنگ‌زده، با دولت و اقتصادی از هم پاشیده، و با هجوم گروهی مسلح و شکست دولت مرکزی در طی دهه‌هایی طولانی از جنگ و گریز و انفجار و کشتار و ویرانی و فقر و فلاکت، اتفاق نیفتاد. «انقلاب ۵۷ ایران» را روشنفکران و نویسندگان و شاعران و دانشگاهیان و دانشجویان و کراواتی‌ها و فکلی‌ها و کارمندان و کارگران و روزنامه‌نگاران و فرهنگیان و آموزگارانی رقم زدند که خود کارمند دولت بودند و در هنگامهٔ انقلاب نیز هرگز حقوق‌شان قطع نشد و بازداشت‌های سراسری نشدند و هرگز در خیال نیز تصور نمی‌کردند فردا روزی که «انقلاب» شود «آخوندها» بتوانند به یاری مشتی عوام و اوباش و تفنگچی، در کمیته‌ها و سپاه، و «دادگاه انقلاب» و انحصار رادیو و تلویزیون و مطبوعات و مصادرهٔ اموال و مشتی دکتر - مهندس نادان و همرنگ جماعت زمام انقلابی را به دست بگیرند که آنان ناخودآگاه و بی‌خبر از پیامدهایش برانگیخته بودند و دولتی ثروتمند و جامعه‌ای مرفه را با اعتصابات سراسری و راهپیمایی‌هایی انبوه که دولت در برابر آنها کوتاه آمده بود با کم‌ترین خشونت و خونریزی به زیر کشند. بی‌دلیل نیست که «نظام ولایت فقیه» در عمر طولانی‌اش هرگز به هیچ اعتصاب و تظاهراتی رضایت نداده است و با خشونتی سبعانه و بیرحمانه همواره آنها را سرکوب کرده است تا به آنچه در سال ۵۷ اتفاق افتاد دچار نشود.
 
باری، اگر «انقلاب ۵۷ ایران» نخستین «انقلاب اسلامی» خاورمیانه بود و مردم ایران در پیش از انقلاب هرگز تصوری از اینکه «حکومت اسلامی» و «حکومت فقیهان» و «حکومت آخوندها» چگونه چیزی خواهد بود نداشتند و تنها به دانشگاهیان اروپارفته و امریکارفته‌ای می‌نگریستند که نام دکتر و مهندس بر خود داشتند و مطابق با رسم روز لباس می‌پوشیدند و از «آزادی» و «استقلال» و «حقوق بشر» و «رهایی از امپریالیسم» و «استعمار» و «جمهوری» و «حکومت مردم» و «حق تعیین سرنوشت» و حکومتی «جمهوری همچون فرانسه» سخن می‌گفتند امروز بر همگان روشن شده است که «اسلام انقلابی» دیگر نه با پیشگامی «دانشگاهیان» بلکه با پیشگامی بادیه‌نشینان مسلح و دیگر گروه‌هایی از گوشه و کنار جهان اسلام صورت می‌گیرد که جز «ریش» و «تفنگ» و برقراری «احکام شریعت» و «حجاب» و «تازیانه» و «سنگسار» و «قطع دست و پا» چیزی دیگر در سر ندارند.  در این میان، شاید تنها ترکیه بوده است که با پایی در اروپا و با پایی در آسیا توانسته است با «اسلامی کراواتی» هم «عوام» را بفریبد و هم «خواص» را و از «انقلاب‌های اسلامی» و «اسلام‌گرایی‌های» خاورمیانه در کشوری که زمانی کشور کودتاها (در دههٔ ۷۰) و چپ‌ها بود به ثباتی نسبتاً استوار دست یابد و سرمایهٔ اقتصادی و سیاسی خود را صد چندان کند، تا کی که باز چرخ گردون سازی دیگر کوک کند. باز هم اسلامی که برد اسلام کراواتی و آمریکایی بود، نه اسلام روسی!

اما از دهن کجی و بازی روزگار اینکه بدون «انقلاب اسلامی ۵۷» و «نظام ولایت فقیه شیعی» نه «طالبان» و «القاعده‌» و «داعش» و نه «اخوان المسلمین» سنّی، در مصر یا ترکیه، با ریش یا با کراوات، بختی برای ظهور و رسیدن به قدرت نداشتند.       
 
شنبه، ۱ دی، ۱۴۰۳
@fallosafahmshk

🔷 از «اسلام کراواتی»  تا «اسلام حجاب و ریش»!
 
🔶 تنها ملت‌های بزرگ هستند که فاجعه‌‌های بزرگ به بار می‌آورند، باور ندارید به تاریخ بنگرید: روسیه (کمونیسم، ۱۹۹۰-۱۹۱۷)، ایتالیا (فاشیسم، ۱۹۴۵-۱۹۲۲)، آلمان (نازیسم، ۱۹۴۵-۱۹۳۲)، اسپانیا (فالانژیسم، ۱۹۷۵-۱۹۳۶)، چین (کمونیسم، ۱۹۴۹ تا ؟)، ایران (اسلامیسم، ۱۳۵۷ تا ؟). همهٔ این کشورها زمانی شاهنشاهی‌هایی بزرگ بوده‌اند. با این همه قضیهٔ «ایران» با همهٔ این کشورها و ملت‌های دیرینه و نامدار متفاوت است. «ایران ۵۷» هیچ شباهتی از نظر اقتصادی یا سیاسی به این کشورها نداشت. پس چرا در ایران «انقلاب» شد؟
 
تصور کنید اگر پیش از سال ۵۷ به جای «کودتای کمونیستی» در افغانستان طالبانی ظهور می‌کرد و اعلام «امارت اسلامی» و برپایی «حکومت آخوندی» می‌کرد و به اجرای احکام شریعت و منع تحصیل دختران و تحمیل حجاب و ریش می‌پرداخت یا در پاکستان که نام «جمهوری اسلامی» هم بر خود داشت در همان هنگام نخست وزیری ذوالفقار علی بوتو (که در همان دوران شاه ایران به دست ضیاء الحق اعدام شد و شاه ایران هم نتوانست برای او پادرمیانی کند!) شاهد برپایی دادگاه‌های «شریعت» و بگیر و ببندهای «حجاب» و «قطع دست و پا و سنگسار و تازیانه» و دیگر چیزها بودیم یا در عراق و سوریه و مصر «اخوان‌المسلمین» یا «القاعده» و «داعش» حرکتی می‌کردند و قدرت را به دست می‌گرفتند و نمایشی از «اسلام ادعایی» خود به دست می‌دادند، آیا باز هم امکان داشت «انقلابی اسلامی» در ایران صورت گیرد؟ یا تصور کنید «اتحاد جماهیر شوروی» به جای سال ۱۹۹۰ سال ۱۹۷۷ از هم می‌پاشید و تجزیه می‌شد و تشت رسوایی بلوک شرق و چین و کوبا هم در همان سال‌ها از بام فرومی‌افتاد آیا باز جایی برای «ناکجاآبادهای خراب‌آبادی» و روشنفکران سینه‌چاک آنها بود؟ یا تصور کنید مفاهیمی همچون «جامعهٔ شهروندی» و «مردم‌سالاری» و «حقوق بشر» و «حقوق شهروندی» و دیگر مفاهیمی که پس از برافتادن اتحاد جماهیر شوروی از آنها اعادهٔ حیثیت شد در همان دهه‌های ۷۰ یا ۸۰ هم این‌قدر خریدار داشت، چه می‌شد؟  
 
«زمان» همهٔ ما را می‌کشد و می‌خورد و می‌بلعد. چون همیشه پیش از آنکه فکرش را کرده باشیم سر می‌رسد و ما را غافلگیر می‌کند و تازه آن‌گاه می‌فهمیم که کار از کار گذشته است. پس بهتر است ما قربانیان «حادثه» این بار بگوییم چگونه شد که به دام این بلا گرفتار شدیم و این «فتنهٔ آخرالزمان» از کجا برخاست؟ 
 
«انقلاب ۵۷ ایران» که بعدها «انقلاب اسلامی» نام گرفت در زمینه و زمانه‌ای پدید آمد که سینمای هالیوود و اروپا به پیروی از آثار رمان‌نویسان و شاعران متعهد و آزادیخواه در آن دوران فیلم‌های انقلابی به طرفداری از جنبش‌های وطن‌پرستان اروپایی برضد «فاشیسم ایتالیایی» و «نازیسم آلمانی» و «انقلاب مکزیک» یا «جنگ‌های داخلی اسپانیا»، یا «لورنس عربستان» یا «گاندی» می‌ساختند، و «گاندی» و «نهرو» و «چه‌گوارا» و «فیدل کاسترو» و «لومومبا» و «آلنده» و «عرفات» و مبارزان استعمارستیز «الجزایر»، «هند»، «فلسطین»، «کنگو» و دیگر کشورهای افریقایی و امریکای لاتین از «انقلاب» و «جنگ چریکی» ارزش‌هایی انسانی و والا و مقدس و راهی برای «رهایی» از «استعمار» و نویدی برای «آینده‌»ای بهتر می‌ساختند. «انقلاب» و «شخصیت‌ها»ی انقلابی و مبارز آرمان نسل‌هایی را می‌ساختند که سودای جهانی بهتر را در سر می‌پروراندند، اما هرگز نمی‌دانستند و در خیال نیز تصور نمی‌کردند که «کوبا» و «الجزایر» چه بودند و چه شدند، و هند و پاکستان چه بودند و چه شدند، یا کشورهای کمونیستی اروپای شرقی و شوروی و چین و کره شمالی، چه نظام‌هایی هستند و کشوری به نام «ایران» که اکنون در آن زندگی می‌کنند چه هست و چه خواهد شد! گسترش تلویزیون و نمایش تظاهرات دانشجویان انقلابی و معترض در کشورهای مردم‌سالار و آزاد جهان خود سرمشقی بود برای یادگیری «اعتراض به دولت» در کشورهایی که چیزی به نام «تظاهرات آزاد ضددولتی» را هرگز به چشم خود ندیده و نداشته بودند. تلویزیون «زمان شاه» نیز از پخش فیلم‌های انقلابی امریکایی و اروپایی و تظاهرات دانشجویان دیگر کشورها باکی و پروایی نداشت و نمی‌دانست که نسل جدید می‌تواند از همین‌ها تقلید کند و کرد!   
اسلامی که در «ایران پیش از ۵۷» به نام «اسلام انقلابی» یا «فرهنگی» یا «علمی» ساخته شد، نه «اسلام فقاهتی و حوزوی» بلکه اسلام دانشجویان ایرانی در اروپا و امریکا، و به ویژه فرانسه، بود که از همان نخستین سال‌های اعزام دانشجویان ایرانی به اروپا از همان آغاز ۱۳۰۰ شکل گرفته بود.
 
👇👇👇

پرسپسکتیو جدید ماکیاوللی

✍جواد طباطبایی

اشاره: متن کوتاهی که در ادامه خواهدآمد، بخشی از درسگفتار ماکیاوللی است که در پایان دهه 1380 توسط دکتر جواد طباطبایی تدریس شده است. آنچه که طباطبایی در این بُرش توضیح داده، تفسیری از تمثیل مهم ماکیاوللی است که از آن به عنوان چشم انداز/ پرسپکتیو ماکیاوللی یاد میشود و برخی از مهمترین نویسندگان تاریخ اندیشه سیاسی نیز به آن اشاره کرده اند. او در این تمثیل به تفاوت تحلیل منطق قدرت از دو چشم انداز متفاوت (کوه و دامنه یا قله و جلگه) می پردازد و با اشاره غیرمستقیم به سلسله مراتب اجتماعی، به تفاوت دیدگاه مردم و صاحبان قدرت می پردازد.
***
ماکیاوللی می گوید، در سیاست یک دیدگاه وجود ندارد، بلکه دو دیدگاه هست و بستگی دارد که شما از کجا به قدرت نگاه کنید. مثالی که او می‌زند پرسپکتیو جدید است. ماکیاوللی به شهریار میگوید، من از میان عوام مردم نگاه میکنم و تو از بالا نگاه میکنی (یعنی از موضع قدرت) و این شبیه آن است،کسیکه بخواهد کوه را بکشد و در دامنه کوه ایستاده باشد و چشم انداز خوبی برای نقاشی دارد. ولی کسیکه بخواهد درّه را نقاشی کند باید بالا باشد و عظمت درّه را از بالا ببیند. ماکیاوللی میگوید وضع من نسبت به شما چنین است، شما (شهریار) بالای قلّه هستید و من پائین قلّه ام. اما فکر نکنید چون بالا هستید می توانید تمام قدرت، وسعت یا اهمیّت آن را از آن بالا ببینید. چون از بالای کوه نمیشود خودِ کوه را دید و ترسیم کرد. همانطور که از درّه نمیشود، درّه را ترسیم کرد.
پس دو دیدگاه متفاوت وجود دارد که این دو دیدگاه هستند که اگر کنار هم گذاشته شود ، خواهیم فهمید که قدرت و مناسبات آن چگونه است. به عبارت دیگر کسی که در قدرت است نمیتواند وضع خود را درست تحلیل کند. اینکه همیشه آدم های معمولی -که ما باشیم- فکر میکنیم بعضی (حاکمان) چرا اینطور عمل میکنند یا چرا چنین اشتباهاتی میکنند و هر اتفاقی که در هر جایی می افتد، میگوئیم که میشد آن را دید [پیش بینی کرد] به خاطر همین تفاوت چشم انداز است. بله! می شد دید، برای اینکه ما از درّه (دامنه) به بالا (قله) نگاه میکنیم ولی از آن بالا نمیشود قله را دید، [البته] احتمالا پائین (دامنه) را میتوان که گاهی اوقات [حاکمان] آن را هم نمی بینند.
اما ماکیاوللی اتفاقاً به منطق بسیار پیچیده سیاست جدید اشاره میکند و میگوید ماهیت قدرت از درونِ قدرت قابلِ توضیح نیست و مناسبتش هم قابل فهم نیست و ضمن اینکه خودش را پائین می‌آورد و میگوید من پائین هستم در واقع این پائین آمدنی است که مثل بسیاری از مناسبات جهان جدید و مدرنیته رو به بالا است. یعنی یک دیالکتیک بسیار پیچیده ای بین بالا و پائین است و همیشه اینطور نیست که آنهایی که بالا هستند، بالا باشند و آنها که پائین هستند، پائین. در واقع سعی دارد این وضع را توضیح دهد و میگوید درست است که من پائین هستم و از درّه به کوه نگاه میکنم اما تویی که در بالای کوه هستی نمیتوانی آن را ببینی، پس نقطه ضعف من (مردم عادی)، همان نقطه قوت من هست و نقطه قوت تو (شهریار) نقطه ضعف ات است زیرا نمیتوانی به رغم اینکه بالا هستی وضع خودت را تحلیل کنی.
در واقع میخواهد بگوید شمایی که همواره به قدرت عادت کرده اید، علت شکست های پی در پی شما همین است که این رابطه بالا و پائین برای تان روشن نیست. این دو دیدگاه متفاوت به منطقِ قدرت تا کنون فهمیده نشده و سیاست نامه های رایج آن زمان این را به ما نشان نمیدهند. پس یک نیاز اساسی وجود دارد که این دو دیدگاه کنار هم گذاشته شود و به شهریار میگوید؛ باید بتوانی دیدگاه متفاوت را ببینی وگرنه بازهم شکست خواهی خورد.
ماکیاوللی این چشم انداز را در مقدمه کتاب می‌آورد: « و نیز این اُمید است که شهریار این را گستاخی نشمرد که مردی ناچیز و فرومایه جسارت ورزد و در باب کار نهاد شهریاری سخن بگوید. زیرا همچنان که بری طرح ریزی زیبایی کوهها و چشم اندازها، باید در جلگه جای داشت و برای نظر کردن بر جلگه ها نیز باید بر بلندها ایستاد، برای دریافتن نهاد مردم نیز می بایست شهریار بود و برای دریافت نهاد شهریاران نیز از مردم...». اگرنه این دو فهمیده نشود مناسبات قدرت بیشتر از یکطرف نخواهد داشت. پس هم باید سرشت مردم را فهمید و هم سرشت قدرت را.

https://t.center/JavadTaba/243 🌲

🔷 شهبانو فرح دیبا ـ پهلوی

🔶 یکی از تفاوت‌هایی که مورخان غربی در مقایسهٔ شرق اسلامی با غرب مسیحی از آن یاد می‌کنند این است که هرگز در شرق اسلامی زنی به پادشاهی نرسیده است و از این نظر شرق هیچ‌گاه ملکه‌هایی همچون ملکهٔ سوئد کریستینا (۱۶۸۹-۱۶۲۶) و کاترین کبیر (۱۷۹۶-۱۷۶۲) در روسیه و ویکتوریا (۱۹۰۱-۱۸۳۷) و الیزابت دوم (۲۰۲۲-۱۹۲۶) در انگلستان نداشته است. ملکه‌های اسلامی همواره همسر پادشاه بوده‌اند و نه پادشاهی مستقل، همچون کریستینا، که خود وارث تاج و تخت پدر شده باشند و حتی حاضر به ازدواج هم نشده باشند! ــــ کریستینا همان ملکه‌ای است که با دکارت مکاتبه داشت و او را به استکهلم فراخواند تا به او فلسفه بیاموزد. اما با مجبور کردن فیلسوف کم‌بُنیه به تدریس در نخستین ساعت‌های صبح، سلامتی او را در هوای سرد استکهلم به خطر انداخت و ناخواسته سبب مرگش از ذات‌الریه شد! 

تأثیرگذاری شهبانو‌ها، آن‌گاه که خود به‌طور مستقل در قدرت بوده‌اند، در اصلاحات اجتماعی و سیاسی بسیار بوده است و از این حیث در گذار از «سنّت» به «عصر جدید» سهم بسیار داشته‌اند. فرح دیبا در مقام همسر پادشاه، در میان شهبانوهای ایرانی زنی منحصر به فرد بوده است و به زنان اغواگر و شهوت‌پرست و دسیسه‌گر درباری دوره‌های پیشین هیچ شباهتی نداشته است، و تأثیری که در رشد و اعتلای فرهنگ و هنر ایران داشته است نمی‌باید هرگز از خاطر برود. از نظر برخی هواداران خاندان پهلوی شاید او در برافتادن این خاندان بیش از همه تأثیرگذار بوده است، چون بیش از اندازه به «روشنفکران» اعتنا کرده است یا روشنفکرانی را به سوی خود جلب کرده است و از آنان حمایت کرده است که بیش از آنکه «سیاست‌شناس» و «واقع‌گرا» بوده باشند «عارف‌مسلک» و «رومانتیک» و «خیالباف» بوده‌اند. 

باری، در این باره می‌‌شاید و می‌باید بیش‌تر اندیشید که چرا و چگونه شاه و روشنفکران کشور را به سوی «انقلاب» سوق دادند و کشوری را از اوج رفاه و آبادانی، دست کم در شهرها (روستاها و مناطق محروم البته رها شده بودند)، به حضیض ذلت و ویرانی فرو بردند. آخرین شاه ایران، با همهٔ انتقادهایی که به او وارد است، با همهٔ مستبدان و دیکتاتورهایی که در خاورمیانه و امریکای لاتین و افریقا در آن روزگار بودند فرق داشت و کارنامهٔ او و همسرش هرگز با آنان قابل مقایسه نیست. فقط کافی است تعداد کشته‌شدگان و زندانیان سیاسی در تمام دوران ۵۰ سالهٔ پهلوی را با دوران پس از «انقلاب اسلامی» مقایسه کنید یا آنچه صدام و قذافی و اسد‌ها و دیگران بر سر مردم و کشورشان آوردند. این مقایسه‌ای است که می‌باید انجام شود تا روشن شود چرا نخستین «انقلاب ایدئولوژیک» جهان و خاورمیانه در کشوری انجام شد که نظام سیاسی و دولت آن دست کم هیچ مشکلی در رتق و فتق امور زندگی روزانه مردم نداشت!       

از نظر من، سخنان دکتر عباس میلانی دربارهٔ فرح دیبا درست و متین و شایسته است و به دستاوردهای فرح دیبا در شهرسازی می‌باید به ساختن فرهنگسراها و موزه‌های هنری نیز اشاره کرد که چهرهٔ شهرهایی مانند تهران را به کل دگرگون کرد. برای من تهران پیش از ۵۷ شهری رویایی بود. من به فرح پهلوی درود می‌فرستم و او را مایهٔ سربلندی و افتخار ایران می‌دانم.     

چهارشنبه، ۲۸ آذر، ۱۴۰۳

@fallosafahmshk

خب. معلوم شد که شکنجه‌گر راه فرار از زندان را خوب آموخته بود. اما نمی‌دانست سابقه‌اش در می‌آید! فریب خوردن در این لحظات طبیعی‌ است و نمی‌توان گزارشگران سی ان ان را سرزنش کرد که چرا فریب خوردند. گاهی زندانیان با لباس زندانبانان فرار می‌کنند و گاهی هم زندانبانان با لباس زندانیان! لباس و موقعیت همه را فریب می‌دهد. در انقلاب‌ها از این اتفاق‌ها زیاد می‌افتد و کارگزاران رژیم سابق هم یک‌شبه انقلابی می‌شوند. خودمان کم نداشته‌ایم. سی ان ان‌ با ترامپ زاویه دارد و تیکه انداختن ایلان ماسک به آن هم از همین روست! 😁

🔷 مگر زنجیر مویی گیردم دست!
 
🔶 گاهی احساس می‌کنیم همچون پر کاهی یا برگی خشکیده در باد شناوریم و افتان و خیزان به هر سو رهسپاریم. آرزو می‌کنیم کاش چیزی می‌یافتیم تا به آن چنگ بیندازیم و در برابر تندباد حوادث بایستیم و از جا کنده نشویم! عشق‌ها و تعلقات و دلبستگی‌های ما همین «زنجیرهای خودخواسته»ای اند که با دل و جان می‌یابیم و ما را استوار می‌کنند و به ما ریشه می‌دهند. آن‌گاه است که پی می‌بریم زندگی همهٔ ما «به مویی بند» است یا «بسته به مویی» است. ما را از این زلف‌های تابدار خلاصی مباد که رستگاری و رهایی در همین گیسوان پریشان در باد است! جمعیت خاطر ما در همین زلف‌های پریشان در باد است، پس پریشان‌تر باد!    
 
دوشنبه، ۲۶ آذر، ۱۴۰۳

@fallosafahmshk

شعار درخشان سوری‌ها در جشن رهایی از دیکتاتور:
الدین لله | و الوطن للجمیع
دین مال خداست | و وطن مال همه

اگر دولت جدید سوریه بتواند همین شعار را “مشق دمشق” کند و هر شب و روز بنویسد و عمل کند آینده‌اش روشن است. دینداران، چه در سوریه و چه در ایران، چه در خانه و چه در خیابان، باید یاد بگیرند پا را از گلیم‌شان درازتر نکنند و برای کسی و به جای کسی تصمیم نگیرند. «وطن مال همه» است و کسی حق ندارد برای «همه» و به جای همه تصمیم بگیرد چه به نام خدا، چه از طرف خدا.

@Akbarein

✅کلاریسا وارد، خبرنگار سی‌ان‌ان در سوریه زمانی که در پی خبرنگاری آمریکایی بود، در آزاد شدن یک زندانی سوری، از یکی از زندان‌های مخفی بشار اسد کمک می‌کند و دوربین سی‌ان‌ان این لحظات را ثبت می‌کند.

این گزارش، بسیار مورد توجه جهان قرار گرفته و به صورت‌های گوناگون بازنشر شده است. خانم وارد در حال بازدید از مکان حبس و شکنجه شهروندان سوری بود که متوجه یک سلول که همچنان بسته مانده می‌شوند. او متوجه تکان خوردن یک پتو می‌شود و سپس با کمک یکی از شورشیان درب سلول را باز کرده و با مردی لرزان و وحشت‌زده روبه‌رو می‌شود. بقیه ماجرا را در ویدیو تماشا کنید.

@Sahamnewsorg

🔷 رفقای بد

🔶 آدم در زندگی باید بسیار مراقب باشد که با چه کسانی دوستی یا نشست و برخاست می‌کند. همنشینی و دوستی و رفاقت نه تنها در خوی و خصلت شخص تأثیر می‌گذارد بلکه قضاوت دیگران دربارهٔ او را نیز تغییر می‌دهد و تعیین می‌کند. از همین روست که گاهی در زندگی تاوان دوستی با کسانی را می‌دهیم که شاید فقط دورادور سلام و علیکی با آنها داشته‌ایم یا مدت‌هاست که از آنها بربده‌ایم و جدا شده‌ایم، اما چون زمانی با آنها دوست بوده‌ایم یا نشست و برخاستی و سلام و علیکی داشته‌ایم، بدنام شده‌ایم، و هنوز داریم چوبش را می‌خوریم و تاوان این بدنامی را می‌دهیم. از سوی دیگر، دوستان و رفقای خوب هم نه تنها در زندگی و خوی خصلت ما تأثیرگذارند بلکه مایهٔ نیکنانی و سربلندی و سرافرازی و نیکبختی مایند. از همین روست که مردم می‌گویند اگر می‌خواهی کسی را بشناسی ببین با چه کسی دوست و رفیق است!

همین واقعیت در خصوص کشورها و مراودات‌‌شان با دیگر کشورها نیز صادق است. در جهان سیاست هم همچون زندگی باید با همهٔ کشورها سلام و علیکی داشت و با کسی دشمنی نکرد، اما البته با همهٔ آنها نمی‌توان دوست و رفیق جون جونی یا متحد و هم‌پیمان بود.

بنابراین، امروز وقتی می‌شنویم کشوری یا نظامی با نظام‌‌هایی مانند نظام اسد یا پوتین یا چین یا کرهٔ شمالی «رفیق» جون جونی است، خواه ناخواه این تصور در ذهن ما شکل می‌گیرد که کشور مورد بحث حتماً باید «اشتراکاتی» در خوی و خصلت یا «سنخیتی» در ساختار «نظام» («رژیم») با «نظام‌ها» یا «رژیم»هایی مانند «سوریه» یا «چین» یا «روسیه» یا «کرهٔ شمالی» داشته باشد، بدین معنی که نظامی، پلیسی، امنیتی، استبدادی، زورگو، فاسد، گروهک‌سالار (oligarch)، خودکامه (autocrat) و ضدّبشری باشد. در غیر این صورت چگونه ممکن بود که این دوستی و رفاقت و اتحاد شکل بگیرد؟ آیا واقعیت غیر از این است؟

بنابراین، شگفت نیست که چرا شیخ اجل سعدی شیرازی باب اول «گلستان» را با «سیرت پادشاهان» آغاز می‌کند و در آن همان اندرز معروف خود را می‌آورد:

با بدان یار گشت همسر لوط (یا در صورت مشهور: پسر نوح با بدان بنشست)
خاندان نبوتش گم شد
سگ اصحاب کهف روزی چند
پی نیکان گرفت و مردم شد


#رفیق #دوست #چین #روسیه #کره_‌شمالی #پوتین #اسد #گروهک‌سالاری #استبدادی #الیگارشی #خودکامگی #سعدی #سیاست #رژیم #سیرت_‌پادشاهان

دوشنبه ۲۳ اسفند ۴۰۰

@fallosafahmshk

‍ پستی که بیش از هر پست دیگری در پیجم بازنشر کردم و عاقبت فهمیدم نرود میخ آهنین در سنگ

از عرض اندام در صحنه‌های بین‌المللی دست بردارید به فکر آبادانی کشورتان باشید


سولژنیتسین نویسنده بزرگ روسیه،پنجاه سال پیش خطاب به رهبران جنگ‌افروز و توسعه طلب شوروی توصیه‌ای کرد برای اصلاح عملکرد غلطشان :

آقایان عرض اندام در صحنه جهانی را داوطلبانه رها کنید و به رتق و فتق امور داخلی بپردازید. بیائید کمی از خیال‌پردازی نافرجام در عرصه سیاست خارجی دست بردارید...از این مسابقه چشمگیر،اما بی‌حاصل،در عرصه فضایی و تسلیحاتی دست بردارید.از مسلح کردن خودمان و دیگران دست بردارید و در عوض توجه خود را معطوف سازندگی کشورمان کنید....امروز برای ملت ما آبادانی و توسعه اقتصاد ملی بسیار مهم‌تر از گسترش نفوذ در خارج کشور است.به گواهی تاریخ، کشورهایی که سازنده امپراتوری‌ها بوده‌اند همواره زیان اخلاقی دیده‌اند....رهبران ما حق ندارند که به دنبال اهداف انترناسیونالیستی باشند و سرمایه‌های ملی را صرف آن کنند،در حالی که ملت خودمان اخلاقا رو به تباهی و انحطاط می‌رود.....تکرار می‌کنم نباید بیش از این در پی رویای عظمت طلبانه‌ی فتح جهان باشید.باید برای همیشه از این هدف‌ها چشم بپوشید وگرنه عاقبت روزی همه چیز بر سرمان خراب خواهد شد.قاره‌ها و کشورها سر جای خودشان باقی می‌مانند،شما نمی‌توانید از مسکو برای آنها تعیین تکلیف کنید ...شما باید حل مسائل داخلی را در سرلوحه کارهای خودتان قرار بدهید و به رشد سالم و اخلاقی ملت بیندیشید....به فکر تربیت کودکان و نجات آب و خاک روسیه و سالم سازی محیط زیست باشید نه در بند تسخیر فضا و رسالت‌های من درآوردی جهانی....

و خدا لعنت کند استالین را که به سربازان ما یاد داد جنگیدن در سرزمین های بیگانه عمل نیک و شایسته ای است.

بیژن اشتری
Instagram
@bijan_ashtari

🔷 افتادن: «دشمن» تو جز تو نبود ای لعین!

🔶 مردم تا چه اندازه در تباهی رهبران خود نقش دارند؟ خودکامگان را چه چیزی به خداپنداری خود وامی‌دارد؟ «دشمن» آنان کیست؟ خودشان یا دیگران؟


دوست از دشمن همی نشناخت او
نرد را کورانه کژ می‌باخت او

دشمن تو جز تو نبود ای لعین
بی‌گناهان را مگو «دشمن» به کین

پیش تو این حالت بد دولتست
که دوادو اول و آخر لتست

گر ازین دولت نتازی خز خزان
این بهارت را همی آید خزان

مشرق و مغرب چو تو بس دیده‌اند
که سر ایشان ز تن ببریده‌اند

مشرق و مغرب که نبود بر قرار
چون کنند آخر کسی را پایدار

تو بدان فخر آوری کز ترس و بند
چاپلوست گشت مردم روز چند

هر کرا مردم سجودی می‌کنند
زهر اندر جان او می‌آکنند

چونک بر گردد ازو آن ساجدش
داند او کان زهر بود و موبدش

ای خنک آن را که ذلت نفسه
وای آنک از سرکشی شد چون که او

این تکبر زهر قاتل دان که هست
از می پر زهر شد آن گیج مست

چون می پر زهر نوشد مدبری
از طرب یکدم بجنباند سری

بعد یک‌دم زهر بر جانش فتد
زهر در جانش کند داد و ستد

گر نداری زهری‌اش را اعتقاد
کو چه زهر آمد نگر در قوم عاد

چونک شاهی دست یابد بر شهی
بکشدش یا باز دارد در چهی

ور بیابد خستهٔ افتاده را
مرهمش سازد شه و بدهد عطا

گر نه زهرست آن تکبر پس چرا
کشت شه را بی‌گناه و بی‌خطا

وین دگر را بی ز خدمت چون نواخت
زین دو جنبش زهر را شاید شناخت

راه‌زن هرگز گدایی را نزد
گرگ گرگ مرده را هرگز گزد

خضر کشتی را برای آن شکست
تا تواند کشتی از فجار رست

چون شکسته می‌رهد اشکسته شو
امن در فقرست اندر فقر رو

آن کهی کو داشت از کان نقد چند
گشت پاره پاره از زخم کلند

تیغ بهر اوست کو را گردنیست
سایه که افکندست بر وی زخم نیست

مهتری نفطست و آتش ای غوی
ای برادر چون بر آذر می‌روی

هر چه او هموار باشد با زمین
تیرها را کی هدف گردد ببین

سر بر آرد از زمین آنگاه او
چون هدف‌ها زخم یابد بی‌رفو

نردبان خلق این ما و منیست
عاقبت زین نردبان افتادنیست

هر که بالاتر رود ابله‌ترست
که استخوان او بتر خواهد شکست

این فروعست و اصولش آن بود
که ترفع شرکت یزدان بود

چون نمردی و نگشتی زنده زو
یاغیی باشی به شرکت ملک‌جو

چون بدو زنده شدی آن خود ویست
وحدت محضست آن شرکت کیست

شرح این در آینهٔ اعمال جو
که نیابی فهم آن از گفت و گو

گر بگویم آنچ دارم در درون
بس جگرها گردد اندر حال خون

بس کنم خود زیرکان را این بس است
بانگ دو کردم اگر در ده کس است

حاصل آن هامان بدان گفتار بد
این چنین راهی بر آن فرعون زد

لقمهٔ دولت رسیده تا دهان
او گلوی او بریده ناگهان

خرمن فرعون را داد او به باد
هیچ شه را این چنین صاحب مباد


مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، تزییف سخن هامان


یکشنبه، ۱۸ آذر، ۱۴۰۳

@fallosafahmshk