It ignores the needs of capital, health insurance companies, socialized health care, public order, and ''mature adult relationships." The techniques psychoanalysts must use to deal with it wreak havoc on the principle that time is money and on accepted notions of "professional conduct." While therapists in our society are expected to interact with their patients in ways which are clearly for their own good (always understood in terms of what is socially acceptable at a particular historical moment), analysts act instead for their analysands' Eros. روان‌کاوی نیازهایِ سرمایه، شرکت‌هایِ بیمۀ سلامت، مراقبتِ سلامتِ اجتماعی، نظمِ عمومی، و «روابط پختۀ بالغانه» را نادیده می‌گیرد. فنونی که روان‌کاوان باید به‌کار گیرند، تیشه به ریشۀ اصلِ «وقت طلاست» و انگاره‌هایِ پذیرفته‌شده‌ای چون «سلوک حرفه‌ای» می‌زنند. در حالی که در جامعۀ ما از درمانگران انتظار می‌رود با بیماران‌شان به گونه‌ای تعامل کنند که آشکارا به‌نفعِ آنان (که همواره در معنای آنچه در لحظۀ تاریخی معینی از نظر اجتماعی مقبول است فهمیده می‌شود) باشد، درعوض روان‌کاوان هم‌نوایِ اروسِ روانکاونده‌شان عمل می‌کنند. 📝 بروس فینک، مقدمۀ خوانش سمینار یازده #بازگشت_به_فروید #راستارش_روانکاوی #افسانه_بهنجاری #راه_سوم 🌀https://t.center/ensan_zendegi