سخنی با معلمان عزیز به بهانه فرا رسیدن اول مهر
کسی گفت: چونی چنین رنج بر
به تعظیم استاد بیش از پدر؟
بگفتا: زد آن نقش آب و گِلم
وزین تربیت یافت جان و دلم
از آن شد تن من پذیرای جان
وزین آمدن زنده و جاودان
"جامی "
این روزها بصورت مکرر در فضای مجازی شاهد این پست هستیم
👇👇👇"خانم معلم! آقای معلم! درباره شغل پدر و ایضا مادر (درباره مادران شاغل) سوال نپرسید در جمع هیچ ضرورتی ندارد"
اما چرا ؟
این گونه پیشنهادات از کجا نشات میگیرد؟
تفکر غالب بر اینگونه افراد این است که چه بسا دانش آموز به شغل پدر افتخار نکند یا بچه ها با جزییات آن شغل آشنا نباشند.
حال شما را به خواندن این متن دعوت میکنم.
👌👌👌ژاپنیها در همان کلاس اول دبستان، با بچههایشان اتمام حجت میکنند، و به نوعی آنان را میترسانند!
درس اول هم جغرافیا است؛ نقشه جغرافیایی ژاپن را مقابل دانش آموزان میگذارند و میگویند: ببینید این ژاپن کوچک ماست.
ژاپن ما نفت ندارد، گاز ندارد، معدن ندارد، زمینش بسیار محدود است و جمعیتش نیز زیاد و شلوغ است و ...
بدین ترتیب لیستی از « نداشتههایشان » را به بچهها گوشزد میکنند، و خیلی خیلی ظریف و خودمانی بچههایشان را میترسانند !
در نظام آموزشی ژاپن، فهرست مشاغل مورد نیاز و مورد لزوم جامعه را از همان اول کار، به « بچهها » گوشزد میکنند.
دقیقاً بر عکس نظام آموزشی ما حتی حجم موضوعات آموزشی کتابهای درسی در ژاپن، یک سوم اروپا است، چون ژاپنیها معتقدند « عمق » بسیار بهتر از « وسعت » دانستن است !
حال عمق مطالب کتابهای درسی ژاپن را با کتابهای درسی و حتی رسانههای خودمان مقایسه کنید؛ بدون شک از همان اول اگر نقشه جغرافیایی گربه گونه ایران را هم مقابل بچهها بگذارند، باغرور میگویند: بچهها ببینید !
ایران همه چیز دارد ! ایران نفت دارد، گاز دارد، جنگل دارد، دریا دارد، و ...
و نتیجهاش این میشود، احساس داشتن و غنای کامل. یعنی درست تفکری که در بیشتر جهان غرب حاکم است.
وایجاد تلفیقی از تنبلی اجتماعی و حتی طلب کاری قومی، که به اشتباه به آن میگوییم غرور ملی …
با این وصف، کودکان و جوانان و مدیران و نسل جدید ما باید برای چه « چیزی » تلاش کنند؟ ( آیا چیزی کم داریم؟ )
این میشود که بچههای ما فکر و ذکرشان دکتر شدن میشود، مهندس شدن و خلبان شدن ،،،
یعنی شغلهای رویایی و به شدت مادی که نفع و رفاه شخص در آن حرف اول و آخر را میزند نه نیاز کشور!!!
تازه با این اوصاف خود به این هدف هم نرسیدهاند، بلکه دکتر و مهندس شدن و … هدفی است که از طرف بزرگترها در ذهن بچه ها نهادینه میشود!
هدفی نهادینه شده برای زندگی شخصی بهتر، نه زندگی اجتماعی بهتر!
آیا تا به حال به این موضوع اندیشیده بودید؟
پس چه کسی نداشتههایمان را کتمان میکند برای دانش آموز ؟
کدام معلم در معرفی شغل ها نیاز کشور را مد نظر قرار میدهد نه نفع و رفاه شخص!
کدام معلم مشاغل را طوری معرفی میکند که هر دانش آموزی با افتخار بلند شود و شغل پدرش را معرفی کند !
کدام معلم به دانش آموز آموخته است که فعالیت شرافتمندانه مشاغل را با نفع شخصی در مشاغل دیگر تفکیک نکند؟
ترس از در معرض قضاوت قرار گرفتن شغل پدران و مادران آیا جز عدم فرهنگ سازی توسط معلمان است.
نکتهی آخر به معرفی همه شغلها بپردازیم و فوایدشان را در کتابها ذکر کنیم تا با افتخار دانش آموزانمان به شغل پدرانشان ایمان داشته باشند.
با تقدیم احترام به همکاران ارجمند
مهدی کیانی برخورداری
پایگاه خبری تحلیلی هانای زاگرس را در ایتا دنبال کنید
👇👇👇https://eitaa.com/hanayehzagros🌐 www.hanayezagros.ir 🌐📡 پایگاه خبری تحلیلی هانای زاگرس
https://t.center/hanayezagros