💠#ذکر و مراتب آن
اعلم أن
ذکر اللسان فی مقام النفس و
ذکر الحضور فی مقام القلب و المشاهدة فی مقام ارواح و المناجات فی مقام السر و الفناء فی مقام الخفی و البقاء فی مقام الذات. تمت الحالات و المقامات. (عبارت فوق، بدون ترجمه آورده شده تا هر کس اهل این حالات و مقامات است خود، مفهوم آن را دریابد.)
🔥خوش آنکه دلش ز
ذکر پر نور شود
وز پرتو
ذکر نفس مقهور شود
اندیشه کثرت از میان برخیزد
ذاکر همه
ذکر و
ذکر مذکور شود
(این دو بیت اثر طبع مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی قدس سره میباشد.)
💠در کتاب «کانی» از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام مروی است: «ما من شیء الا و له حد ینتهی الیه الا الذکر فلیس له حد ینتهی الیه. فرض الله عز و جل الفرائض فمن ادا هن فهو حد هن و شهر رمضان فمن صامه فهو حده و الحج فمن حج فهو حده الأ الذکر فان الله عزوجل لم یرض منه بالقلیل و لم یجعل له حد ینتهی الیه ثم تلا: «یا ایها الذین آمنوا اذکرو الله
ذکر کثیرة و سبحوه بکرة و اصیلا (2). فقال لم یجعل الله عزوجل له حدا ینتهی الیه. قال: و کان ابی علیه السلام کثیر الذکر لقد کنت امشی معه و انه لیذکر الله و کنت اری لسانه لازقة بجنکه یقول «لا اله الا الله، و کان یجمعنا فیأمرنا بالذکر حتی تطلع الشمس. و قد قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم الا اخبرکم بخیر اعمالکم لکم، ارفعها فی درجاتکم و ازکاها عند ملیککم و خیر لکم من الدینار و الدرهم و خیر لکم من أن تلقوا عدوکم فتقتلوهم و یقتلوکم؟ فقالوا: بلی فقال:
ذکر الله عزوجل کثیرة. ثم قال: جاء رجل إلی النبی (صلی الله علیه و آله وسلم) فقال: من خیر اهل المسجد؟ فقال: اکثرهم الله عزوجل ذکرة و قال رسول الله: من اعطی لسانا ذاکرة فقد اعطی خیر الدنیا والاخرة.»
یعنی : هر چیز را حتی معین است و پایانی، مگر
ذکر را که در آن، پایان و حتی مقرر نگردیده است. هر یک از واجبات الهی را چون به جای آورند، پایان یافته است: پایان و حد روزه و حج، انجام آنهاست لیکن
ذکر است که خداوند متعال به مقدار کم آن، خشنود نمی شود و برای آن حد و اندازهای مشخص نفرموده و در قرآن کریم آمده است: «یا ایها الذین آمنوا اذکروا الله
ذکر کثیرة و سبحوه بکرة و اصیلا، پدرم، مردی کثیرالذکر بود. هنگامی که با او به راهی میرفتم، میدیدمش که به
ذکر خدا اشتغال داشت و در موقع غذا نیز از
ذکر حق غافل نمی شد و حتی در آن زمان که با مردم گفتگو می کرد، باز هم زبانش در حال
ذکر بود. آنقدر کلمه مبارکه «لا اله الا الله» را تکرار مینمود که زبان به کام دهان مبارکش میچسبید. اهل بیت خود را گرد می آورد و دستور می داد که همگان تا طلوع آفتاب به
ذکر خدا پردازیم. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمود: آیا دوست دارید بگویم نیکوترین عملی که موجب رفعت درجه و مقام شما خواهد شد، چیست؟ عملی که پاکترین اعمال نزد رب العالمین و بهتر از زر و سیم است و از کشتن و کشته شدن در راه خدا اولی و ارجح است. گفتند: آری یا رسول الله. فرمود:
ذکر کثیر و اینکه پیوسته به آن مشغول باشید. سپس امام فرمود: کسی از پیامبر خدا پرسید: چه کسی در این مسجد از همه بهتر است؟ فرمود: آن کس که
ذکر خدا بیشتر کند. همچنین آن حضرت می فرمود: آن را که زبان ذاکر داده اند، خیر دنیا و آخرت به او عنایت شده است.
منبع: از کتاب نشان از بی نشانها، ص: 464و 465
2- (آیتین 41 و 42، سوره احزاب، قرآن مجید) یعنی: ای گروه مؤمنان، به
ذکر بسیار، خدای را یاد کنید و در هر بام و شام، تسبیح او گویید.
🛑مهم: تجویز
ذکر به معنای خاص آن تنها در حیطه تخصص اولیای عالم اهل معنای مهذب است و بی شک خودتجویزی و خودسرانه پرداختن به آن خطرات مادی و معنوی خواهد داشت.
@hafeziyan