#شبخیز #مدح_امام_حسن_عنیمهء رمضان
ساقیا از باده پُر کن کوزه را
بشکنم امشب ز مِی تا روزه را
باده را از حد فزون دِه امشبم
تا برآید بانگِ یارب یاربم
زان شرابم دِه که تا حال آورد
فطرس ذوقِ مرا بال آورد
خواهم امشب ساعتی مستی کنم
ترکِ عقل و عالَمِ هستی کنم
برکشم از ذوقِ مستی عربده
چون سیه مستان به کوی میکده
باده ام دِه تا غزلخوانی کنم
پایکوبان ، دست افشانی کنم
پنبه بردار از دهانِ شیشه ام
شعله زن بر تودهء اندیشه ام
باده ای دِه بیخود از خویشم کند
فارغ از وسواسِ تشویشم کند
الله الله تشنگان را یاد کن
خانهء ویرانه را آباد کن
خوش بُود در موسمِ فصلِ صیام
شب شکستن روزه را با یک دو جام
خاصّه امشب را که روزِ باصفاست
روزِ میلادِ سلیلِ مصطفاست
ماهِ روزه وَه چه ماهِ فرّخی ست
زانکه میلادِ مهِ فرّخ رخی ست
ماه رخساری که از فیضِ حضور
کرده عالم را سراپا غرقِ نور
نو نهالِ سبزِ بستانِ نبی
جدّ و باب و اُمّ را اوّل صَبی
گلشن آرای گلستانِ رسول
نخلهء سرسبزِ بستانِ بتول
محفلِ خاصّ محبّان را حبیب
گلشنِ اهلِ ولا را عندلیب
سبطِ اوّل ، چارمین اهلِ کسا
دوّمین سلطانِ اورنگِ ولا
بحرِ رحمت ، فلکِ تمکین و فلاح
بابِ حلم و پیکرِ صلح و صلاح
پیر سالارِ جوانانِ بهشت
آفتاب کعبه و ماهِ کِنشت
عالم و آدم رهینِ نامِ او
ماسوا مست از شرابِ جامِ او
در پناهِ سایه اش چار اسطقس
دست بر دامان او روح القُدس
آب و باد و خاک و آتش هر کدام
از وجودِ جودِ او اندر نظام
چشمهء خورشید با این آب و رو
ذرّه ای باشد ز فیضِ خالِ او
این همه انجُم که گردون ریخته
جمله از دامان او آویخته
خورده از میخانهء او یک قدح
گشته رِند هفت خط ، قوس قزح
کون و امکان در میانِ مشتِ اوست
ماهِ گردون بر سرِ انگشتِ اوست
وه چه بالاتر از این شأن و مقام
اَب ،
امام و اَخ ،
امام و خود ،
اماملب فرو بند از بیانِ
مدحِ او
هان مکن چون بی زبانان های و هو
کاروان در کاروان اوصافِ اوست
حضرتِ معبود خود وَصّافِ اوست
مُهرِ خاتم زن در اینجا بر لبت
تا نخواند مُغرِضان لامذهبت
هان گذشت از این سخن ها کارِ من
در جهان گشته عیان ، اسرارِ من
گر کسی زین شعر غالی خوانَدَم
اَشعری یا اَعتزالی دانَدَم
گو بگوید هر چه می گوید عدو
چونکه آگه نیست ، معذور است او
عاشقم نه اَشعری نه غالی ام
از مریدانِ علیّ عالی ام
دولتی دارم ز مولایم علی
حالِ ( شب خیزان) چنین باشد بلی.
#شبخیزالتماس دعای فرج