سوره یس (آیه ۳۶-۴۰)
سُبْحَانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنْفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا يَعْلَمُونَ (٣٦)
#منزه است كسی كه تمام زوجها را آفرید، از آنچه زمین میرویاند، و از خودشان، و از آنچه نمیدانند
وَآيَةٌ لَهُمُ اللَّيْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُمْ مُظْلِمُونَ (٣٧)
شب (نیز) برای آنها
#نشانهای است (از عظمت خدا)؛ ما روز را از آن برمیگیریم، ناگهان تاریكی آنان را فرا میگیرد!
وَالشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا ذَٰلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ (٣٨)
و خورشید (نیز برای آنها آیتی است) كه پیوسته بسوی قرارگاهش در حركت است؛ این تقدیر خداوند قادر و داناست.
وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّىٰ عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ (٣٩)
و برای ماه منزلگاههایی قرار دادیم، (و هنگامی كه این منازل را طی كرد) سرانجام بصورت «شاخه كهنه قوسی شكل و زرد رنگ خرما» در میآید.
#معنی آیه (٤٠)
نه خورشید را سزاست كه به ماه رسد، و نه شب بر روز پیشی میگیرد؛ و هر كدام در مسیر خود
#شناورند.
#تلاوت...