🌷 بسم رب الشهداء و صدیقین
🕊🔴 #علمدار✨ زندگینامه شهید سید مجتبی
علمدارقسمت
2⃣4⃣ 💫 پایان جنگ
روزهای سختی بود. در ایام بهار 1367 هر روز خبرهای نگران کننده از جبهه ها مي رسید.
نیروهای دشمن توسط تمامی سران استکبار تقویت شدند. دشمن هر روز به منطقه ای حمله و آنجا را تصرف مي كرد.
هر روز خبر شهادت یکی از دوستان و رفقا ما را در غم فرو مي برد. ماه رمضان بود. در مسجد نشسته بودیم. یکی از بچه ها خبر آورد که سید علی
دوامی در شلمچه به شهادت رسید. یکباره حال و هوای همه ما تغییر کرد. همه بچه ها سید علی را دوست داشتند. همه گریه مي کردند.
بعد از مراسم تشییع، یکی از دوستانی که تازه از جبهه برگشته بود گفت:
« سید علی دوامی، در شب 21 ماه رمضان سال 1346 به دنیا آمد. در شب 21 رمضان سال 1367 او را دیدم که تا صبح گریه مي کرد! »
سید علی از خدا توفیق شهادت مي خواست. مي گفت:
« خدایا به زودی این سفره ی جهاد و شهادت جمع خواهد شد. خدایا مي ترسم بعد از این همه سال حضور در جهاد، با مرگ طبیعی از دنیا بروم . »
تا اینکه صبح همان روز به همراه نیروها به سمت خط مقدم شلمچه رفت. ساعتی بعد خبر رسید که سید علی مجروح شده. بعد هم خبر شهادت او اعلام شد.
روزهای سختی بود. خیلی ها احساس کرده بودند که به روزهای آخر حماسه رسیده ایم. مجتبی با آن حال و روز و با کیسه ای که به او متصل بود تصمیم گرفت به جبهه بازگردد! به دنبال رضا علیپور و چند نفر دیگر رفت.
گفت: « امام; پیام داده و فرموده جبهه ها را پر کنید. من مي خواهم بروم. »
بقیه دوستان نیز همراه او آمدند. در اولین روزهای تابستان راهی هفت تپه شدند. حاج تقی ایزد وقتی چهره ی مجتبی و دیگر دوستان مجروح را دید جلو آمد. بعد از دیده بوسی گفت:
« رفقا، شما با این وضعیت توان رزم ندارید. از شما خواهش مي کنم برگردید. »
با اصرار حاجی همه برگشتند. یک ماه بعد، با پذیرش قطعنامه از سوی حضرت امام;، دوران جهاد اصغر به پایان رسید.
بدن مجتبی طی این دوران پنج بار به سختی مجروح شد. سید یک بار هم شیمیایی شد که اثرات آن بعدها در بدن او نمایان شد.
زخم های ظاهری بدن سید، مدتی بعد برطرف شد. اما داغی که از هجرت دوستان شهیدش بر دل او ماند هرگز التیام نیافت.
🌱 راوی: دوستان شهید
⬅️ ادامه دارد....
🌸🌸🌸🌸🕊🕊🕊🕊🌸🌸🌸🌸