سواحل صخره ای در بخش شمالی دریای عمان در حدفاصل بین چابهار تا گواتر از جاذبه زمین گردشگری بالایی برخوردار است. این صخره های ساحلی از تناوب رسوبات سست شیلی و مارنی متعلق به پلیوسن تشکیل شده است و بخش فوقانی آن با لایه ای نازک اما نسبتا پایدار از سنگ آهک قهوه ای رنگ تیره لوماشلی متعلق به کواترنری پوشیده شده است. نکته جالب توجه در مورد این تراس های برآمده ساحلی خاستگاه زمین ساختی آنها است که حاصل فشار حاصل از فرورانش صفحه اقیانوسی دریای عمان به زیر زون زمین شناسی مکران می باشد.‌ نکته قابل توجه در مورد این تراس های دریایی افزایش ارتفاع آنها در امتداد شرق به غرب از بندر جاسک به سمت چابهار و در نهایت پسابندر و گواتر می باشد. کنش هیدرودینامیکی امواج و جریان های جزرومدی و واکنش مواد سنگ چینه ای موجود در صخره های ساحلی سبب تشکیل خلیج های فرسایشی در بین دماغه های ساحلی شده است و غالب بنادر مستقر در آب های استان سیستان و بلوچستان از این روند ساختاری تبعیت می کنند. عرض ناحیه خاکریز ماسه ای در کناره صخره های ساحلی محدود بوده و تحت تاثیر جریان های جزرومدی قرار دارد.‌