ولی من اون شبا که با دلتنگی می‌خوابیدم و این نهصد کیلومتر فاصله کابوسِ هرشبم بود، رویای دوتایی گز کردن تو خیابونای این شهر آرومم می‌کرد؛ گاهی چه راحت یادم می‌ره که دارم رویام رو زندگی می‌کنم…