من عاشق آدم‌هایی هستم که اهمیت نوشتن یادداشت‌های روزانه را بهم یادآوری می‌کنند.
و یکی از آرزوهایم این است: همه‌ی آدم‌های اطرافم رسانه‌یی کوچک داشتند و از خودشان می‌نوشتند. از زندگی معمولی‌شان. از حس و نظرشان.
نمی‌دانی چقدر خسته و بیزارم از این‌که یک نفر، یا بهتر است بگویم، عده‌یی که می‌شود همه‌شان را یک نفر در نظر گرفت، می‌گویند، و ما گفته‌های آنها را تکرار می‌کنیم. این حیف‌ترین حالت حیف شدن است.
اول از همه «زندگی» حیف می‌شود. چون بدون نوشتن هر چیز را در کم‌کیفیت‌ترین حالت ممکن تجربه می‌کنیم. دیدن، اندیشیدن، احساس کردن.
الهه نصیری
@elahebaseda
