چگونه نوشتن بر ما اثر می‌گذارد؟ تصور کنید، دو نفر سال‌های زیادی با هم دوست هستند. گاه گاهی به یکدیگر سر می‌زنند و حال هم را می‌پرسند. آن‌ها به این رابطه علاقه‌مندند اما به دلیل مشغله‌های فراوان بیشتر اوقات تماس تلفنی با هم دارند. بعد از مدتی برای یکی از آن‌ها مشکلی به وجود می‌آید. آیا طرف مقابل می‌تواند در حل این مشکل به او یاری رساند؟ گرچه آن‌ها سال‌هاست یکدیگر را می‌شناسند اما رابطه‌ی عمیقی ندارند. چون ارتباطِ نزدیک ندارند پس به اندازه‌ی کافی یکدیگر را نمی‌شناسند. بنابراین حتی اگر بخواهند هم نمی‌توانند روی هم اثر گذار باشند. برای اینکه رابطه‌ی دوستی به رابطه‌ای تاثیر گذار تبدیل شود باید عمیق باشد. با ارتباط نزدیک و همیشگی دونفر رابطه‌ی دوستی میان آن‌ها عمیق تر می‌شود. رابطه‌ی نزدیک یعنی مداومت و تکرار در دیدار مستقیم با هم، یعنی سر‌کشی‌های مرتب و منظم. به واسطه‌ی این نزدیکی آن‌ها یکدیگر را غریبه نمی‌دانند و بی‌پرده با هم صحبت می‌کنند. بنابراین با لایه‌های متفاوتی از شخصیت هم آشنا می‌شوند. و با این شناخت همه‌جانبه می‌توانند تاثیر مثبت بر یکدیگر بگذارند. می‌پرسید: «چگونه نوشتن می‌تواند بر من اثر بگذارد؟ چگونه می‌توانم با نویسندگی به نسخه‌ای بهتر از خودم تبدیل شوم؟» ارتباط نویسنده با نوشتن یک رابطه‌ی دوستانه است. آزاد نویسی‌ روشی است که از طریق آن نویسنده بدون سانسور با خود روبرو می‌شود و به تدریج با نوشته‌های پی در پی خطاها و کاستی‌هایی خود را می‌شناسد. به این ترتیب کم کم، استمرار در نوشتن موجبِ رشد شخصیتی و بهبود کیفیت زندگی او خواهد شد. ✍عفت عزیزی مهر یادداشت روز