#امید، از الزامات و اختصاصات انسانِ مسلمان است. #توحیدِ مسلمانِ ناامید و مأیوس، لنگان است. اما... رقیبتراشی از امید (آنهم از نوع هپروتیاش) برای #عدالت، به همان اندازه بیپایه و مضحک است که همسنگانگاری #سیاه_نمایی با مبارزه با ظلم و فساد! #امید میوه و محصولِ عدالت (مبارزه با ظلم و فساد) است. پیجویی عدالت، امیدآفرین است. و مگر ضعفا و فرودستان، جز با تحقق عدالت و دستیابی به حقوقشان امیدوار میشوند؟! دستاویز قرار دادن امید (و مبارزه با ناامیدی) برای فرعیسازی عدالت و مبارزه با ظلم و فساد، ضدعدالت و اتفاقاً امیدفرسا/ مأیوسکننده است!
حاجآقا #فروغی، انسانِ دوست داشتنیای است. صاف و صادق. خدا حفظش کند. ایشان در همایشی که برای «سبک زندگی شهدا» در تبریز ترتیب داده شده بود با ترسیم یک دوگانه، #توحید را در مقابل #تولید قرار داده و از اینکه عدهای میخواهند تولید، را جایگزین توحید کنند، ابزار تأسف کرده است! حاجآقا که اصولاً آدمی اخلاقی است، از این روی قطعاً قصد نقد دنیای مادی غرب را داشته؛ اما معلوم نیست چه اصراری بر سَجع میان «تولید» و «توحید» داشتهاند! آنهم در شرایطی که همهی عقلای دین و بویژه رهبر انقلاب، بر تسریع در راهاندازی چرخ تولید در داخل کشور اصرار دارند و تولید را نسخهی استقلال و عرضاندام انقلاب میدانند.