گذار از “ارباب خواهی” به “آزادیخواهی”، راهی بسیار سخت و طولانی است که خاورمیانه با آن فرسنگ‌ها فاصله دارد. ژاک لکان در جمع دانشجویان انقلابی 1968 پاریس می‌گوید: «خواست انقلابی تنها یک پیامد دارد. این خواست همواره به گفتمانِ ارباب ختم می‌شود. تجربه این را ثابت کرده است، شما انقلابی‌ها آرزومند ارباب هستید و صاحب ارباب خواهید شد.» پ.ن: لاکان معتقدبود که انقلابیون و نیروهای  رادیکال و تحول‌خواه، باهر شعار و ایدئولوژیی [آزادی، عدالت، برابری و..] به دنبال آزادی و عدالت نیستند بلکه به دنبال تغییر اربابان [حاکمان] خود هستند. با برداشت لاکانی می‌توان گفت که مردم روسیه درسال۱۹۱۷ دنبال آزادی و برقراری عدالت نبودند بلکه از “ارباب تزار” خسته شده و به دنبال اربابی با شمایل لنین و استالین بودند. شعارهای بسیاری از انقلابیون (در مرگ بر شاه و.. و در عین حال هورا کشیدن برای حاکمی دیگر) نشانگر این مسئله است. فردی که در خیابان فریاد می زند: “کشور که شاه نداره حساب کتاب نداره” به دنبال آزادی نیست، بلکه به دنبال حاکم و اربابی با شمایل و ظاهری متفاوت است، اربابی که چند دهه پیش آن را پس زده و حالا دلش برایش تنگ شده است. ‌ @drugmed