امروز ۴ جون سال‌گرد سرکوب وحشیانه‌ی دانشجویان و معترضین
#میدان_تیان‌آنمن پکن جمهوری خلق چین در سال ۱۹۸۹ است.
نخستین سفرم به چین، تابستان سال ۲۰۰۶ برای شرکت در کنفرانس [نظریه‌ی] ریسمان‌ها (Strings 2006) در پکن بود.
روزی با یکی از دانشجویان محلی برای گردش به شهر رفتیم و رسیدیم به
#میدان_تیان‌آنمن.از دانشجو پرسیدم چه احساسی داری نسبت به کار غرورانگیز دانشجویان در سال ۱۹۸۹؟ گفت: «کدام واقعه؟ من اصلن نمی‌دونم در مورد چی حرف می‌زنید؟». برایش با هیجان و احساس تعریف کردم و بویژه در مورد دانشجویی که جلوی تانک ایستاده بود. گفت: «تا به حال چنین چیزی در عمرم نشنیده بودم»!
چند دقیقه بعد فیزیک‌دان بریتانیایی-آمریکایی «مایکل داف» به ما ملحق شد.مایکل بارها و بارها به چین سفر کرده بود و شناخت بسیار خوبی از مردم و حکومت چین داشت. برایش ماجرا را تعریف کردم.گفت: «دروغ می‌گویند! می‌دانند اما از ترس چیزی نمی‌گویند. به بیگانه‌ها اعتمادی ندارند».
این نخستین بار بود که با
#آزادی_به_سبک_چینی آشنا شدم.اما دست کم حکومت چین از اعتراضات
#میدان_تیان‌آمن آموخت که اگر نمی‌تواند آزادی‌های سیاسی به مردم و جوانان بدهد، آزادی‌های فردی/اجتماعی بدهد. جوانان، از دختر و پسر، همانند کشورهای غربی آزاد بودند دست در دست هم با لباس‌های غربی به موزیک غربی گوش بدهند اما کلامی در انتقاد حکومت کمونیستی نگویند تا مبادا با تانک از روی‌شان رد شوند!
یاد قربانیان
#میدان_تیان‌آمن گرامی.
علی نیّری
#TiananmenSquareMassacre
