| مسیرهای بن‌بست گفت‌و‌گوی دولت و ملت در ایران! | پنج‌شنبه ۱۳ دی ۱۴۰۳ | گفت‌وگوی روزنامه آرمان ملی با احمد بخارایی درباره‌ی «رابطه‌ی دولت و ملت» | منتشر شده در ۱۰ دی ۱۴۰۳ https://www.armanmeli.ir/fa/tiny/news-1152201 | نمایش گزارش (آنلاین👆| چاپی👇): https://cdn.armanmeli.ir/servev2/CJoCvtjz1xqX/hngO2u4M1_M,/07.pdf | #احمد_بخارایی: ما بر روی نامگذاری‌ها باید حساس باشیم. موضوع #دولت_ملت معنای خاص خودش را دارد ولی در نظام جمهوری اسلامی باتوجه به تجربه انقلاب 57، واژه امت-حاکمیت را باید به کار ببریم زیرا آن چیزی که در جامعه مشاهده می‌کنیم رابطه #حاکمیت و #امت است. آنچه اکنون امت نام دارد حتی پیش از سال 57 به‌صورت فعال، تدارک #انقلاب را فراهم می‌کرد. این امت همان محتوای ایدئولژیکی است که به یک ساختار ارائه می‌دهیم. همه اتحادها، اختلاف‌ها، تضادها، تفاوت سلیقه‌ها و... از فردای 22 بهمن شکل گرفت. حتی در 8 سال #جنگ ایران و عراق همین امت توانست با واژگانی مانند شهادت و بسیج همگانی در میدان حضور داشته باشد. اینکه می‌پرسید گفت‌وگو بین #ملت و #دولت چگونه باید شکل بگیرد، یا باید از نظر تئوری و نظری بررسی کنیم که به درد بحث امروز جامعه ما نمی‌خورد، یا باید مسیر به مرحله اجرایی را ترسیم کنیم. اگر می‌خواهیم که بحث ما جنبه انضمامی داشته باشد، باید براساس نیاز کنونی #جامعه و اینکه چگونه می‌خواهیم و می‌توانیم بستر گفت‌وگو را گسترش دهیم صحبت کنیم. حالا باید اشاره‌ای به ابتدای بحث داشته باشیم که توضیح کوتاهی در مورد امت و حاکمیت دادم، توجه داشته باشید که دیالوگ شهروندان و دولت را در این چارچوب مورد بررسی قرار می‌دهیم. در چنین فضایی گفت‌وگو به حاشیه می‌رود چون این گفتمان و دیالوگ باید براساس یک متن مشترک جلو برود. نکته مهم اینجاست که چنین اتصالی باید با تاکید بر اشتراکات و احترام گذاشتن به تفکرات و عقاید طرفین شکل بگیرد. مجموعه بینش مشترک با زبان مشترک که از راه مکالمه بر ذهن طرف مقابل تاثیر می‌گذارد، باید از یکدیگر استقبال کنیم. با این دیدگاه باید بگوییم که بین دولت و شهروندان در ایران دو گفتمان مختلف وجود دارد که نشانه‌های آن را با توجه به نتیجه #انتخابات_ریاست‌جمهوری سال جاری باید بررسی کنیم. اکنون گویی دو زبان مختلف وجود دارد و همین باعث می‌شود پیام‌ها بین طرفین به‌خوبی منتقل ‌نشود. چندی پیش رییس‌جمهوری عنوان کرد که می‌خواهند به وفاق ملی برسند و صدای آن 50 درصد را که در انتخابات شرکت نکرده‌اند، بشنود. پیش‌نیاز این گفت‌وگو داشتن یک فضای مشترک است. با این وجود باید بگوییم که دولت نتوانسته صدای آن حدود 50 درصد را بشنود. پس به این نتیجه می‌رسیم که ابتدا باید به فضای مشترکی دست پیدا کنیم. در حالی که شعار گفت‌وگو و وفاق ملی می‌دهیم باید توجه داشته باشیم که از فقدان فضای اشتراک و تفاوت گفتمان‌ها ضربه می‌خوریم. مجموعه بینشی دولت-ملت، گفتمانی است که رابطه شفاف بین این دو را می‌‎طلبد و اقتدار عقلانی و قانونی را می‌پذیرد. این نشان می‌دهد که ما باید به برخی دیدگاه‌ها که از ابتدای انقلاب با ما جریان داشته، نگاه دیگری داشته باشیم. بیش از 4 دهه است که از ابتدای انقلاب عبور کرده‌ایم اما باید توجه داشته باشیم که با پافشاری بر برخی موارد، طبیعتا هزینه‌های بیشتری باید پرداخت. شهروندان گفتمان متکی بر قانون را می‌خواهند ولی هنوز طیفی فعال است که به تفکرات آن سال‌ها تعصب دارد. وقتی این مسیر اصلاح‌ نشود هزینه‌های حاکمیتی هم افزایش پیدا می‌کند. بخشی از این هزینه‌ها همین مشکلات و بحران‌هایی است که کشور را با سختی مواجه کرده است. حالا می‌بینیم که رییس‌جمهوری با اسم ناترازی‌ها به این ابرچالش‌ها اشاره می‌کند. در بُعد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با انباشت چالش‌ها روبه‌رو هستیم. از سال‌ها پیش چنین وضعیتی قابل پیش‌بینی بود که البته تذکر داده بودیم که چالش‌ها به اوج می‌رسند. مثلا اگر بخواهیم وضعیت روانی جامعه را بررسی کنیم می‌بینیم که وضعیت مطلوب نیست. اینکه بگوییم ناترازی روانی داریم آیا چیزی حل می‌شود؟ تغییر واژگان تاثیری در تغییر وضعیت ندارد. اختلاف دو گفتمان مورد اصلی است که باعث می‌شود اتصال شکل نگیرد. | ادامه:👇 http://blog.dr-bokharaei.com/2024/12/blog-post_30.html?#more | دیگر یادداشت‌ها و سخن‌رانی‌ها:👇 | dr-bokharaei.com | https://www.youtube.com/@AhmadBokharaei | https://t.center/dr_bokharaei