من خیلی پیش خودم و در روزمره درباره واندی جوک میساختم و می‌خندیدم و هرچقدرم که اون روز، روز بدی داشتم، بازم یه لبخندی می‌زدم. انگاری که مثلا یک خونه قدیمی و صمیمیه که شامل یک عالمه اینساید جوک و خاطره می‌شه. یک فضای امنی بود برای اینکه بیشتر خودم باشم. ولی الان هربار فقط دلم بیشتر و بیشتر می‌شکنه. انگار که همه با یک عالمه غم اون خونه امنو ترک کردن و من موندم و معلوم هم نیست کی حالم خوب شه و بقیه برگردن.