دیار یاران آزادی

🔶 اعلام اعتصاب غذای پنج زندانی سیاسی زندان لاکانی رشت در حمایت و همراهی با #منوچهر_فلاح

« مردم شریف و  آزادیخواه ایران»
     #اعتصاب_غذا برای زندانی ، واپسین راهکار رهایی از ستمی هست که بر وی می رود ؛ زیرا کالبدجسمی خود را به خطر انداخته ، گاه با آسیب های جبران ناپذیری روبرو می گردد .
     پرسش اینجاست:
ژرفای این ستم تا کجاست یک زندانی از مهمترین داشته اش دست می شوید؟
    منوچهر فلاح با ۱۵ ماه بلاتکلیفی ، از تاریخ  ۱ مرداد ۱۴۰۳  دست به اعتصاب غذا زده تا از بلاتکلیفی دردناک رهایی یابد . در این مدت شاهد نگرانی هر روزه منوچهر فلاح نسبت به دختر نوجوانش بوده ایم . کارگری که سرپرست تنها فرزند و دل نگران فشارها و تهدیدهای پیوسته قضایی بر خانواده اش ( داماد و تنها خواهرش ) بوده است .
دلسوزی و مهربانی اش زبانزد هم بندی های بند سیاسی #زندان_لاکان_رشت است ؛ گوهر گرانبهایی که شایسته واژه انسانیت  و تندیسی آشکار از مهرورزی می باشد . درگذشت پدر و مادر ، ۱۵ ماه بودن در زندان بدون ملاقات ، به همراه تنهایی کشنده ای که عدم پیگیری پرونده اش را هم در بر می گیرد ، بخش کوچکی از ناگفته های منوچهر فلاح است . لذا علیرغم اینکه تمام تلاش خود را بکار گرفتیم او را از ادامه ی اعتصاب غذا منصرف نمائیم ، با توجه به بلاتکلیفی طولانی مدت و آگاه از حقانیت مطالباتش ، ما گروهی از از زندانیان بند سیاسی زندان لاکان رشت نسبت به بی توجهی مسئولان، از تاریخ ۲۱ مردادماه ۱۴۰۳ با اعتصاب غذای ایشان همراهی خواهیم کرد.

۲۰ مرداد ۱۴۰۳

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

#زندان_لاکان_رشت
#اعتصاب_غذای_زندانیان_سیاسی
#کارزار_سه‌شنبه‌های_نه‌_به‌_اعدام

🔶 اعتصاب غذای #خافظ_فروحی و #منوچهر_فلاح دو #زندانی_سیاسی در #زندان_لاکان_رشت در اعتراض به بلاتکیلفی

به نام خدا

اینجانبان حافظ فروحی و منوچهر فلاح که هر کدام به ترتیب ۱۹ ماه و ۱۴ ماه بلاتکلیف در زندان لاکان رشت اسیر بند بی قانونی و بی‌عدالتی شده‌ایم، پس از گذشت ماه‌ها نه وثیقه‌ی ما را می‌پذیرند و نه تکلیف پرونده را روشن می‌کنند. ما در طول این مدت با افراد مسئولی که به بند آمده‌اند صحبت کردیم و نامه نگاری‌های قانونی را انجام داده‌ایم اما در برابر این حجم از قانون شکنی و بی عدالتی در حق خود، چاره‌ای جز اعتصاب غذا نداریم. گرچه این اعتصاب، ضربه‌ی دیگری به سلامتی خودمان است، اما چون برای انعکاس صدای اعتراض‌مان، هیچ راه دیگری برای‌مان نمانده، ناچاریم از این طریق به این همه بی عدالتی و بیداد معترض شویم.
مسئولین ارشد کشور در رسانه‌ی ملی، مشخصاً بیان می‌کنند که متهمین را در زندان بلاتکلیف نگذارید ولی مجریان مکرراً بر خلاف این اصل و بر خلاف قانون عمل می‌کنند. در رسانه تماماً صحبت از عدالت و حقوق انسانی است، اما این ادعاها با آن چیزی که ما لمس می‌کنیم،کاملاً تفاوت دارد آیا ما حق اعتراض داریم یا به طور کلی بیان واقعیت‌ها بعد از این همه بازیچه شدن نیز تخلف و جرم محسوب می‌گردد؟ ظاهراً کسی برای روح و جان انسانی اهمیت چندانی قائل نیست و ما در سرزمین خود طعم غربت را می‌چشیم؛ از همین رو به ناچار، از روز دوشنبه مورخه ۱ مرداد ۱۴۰۳ دست به اعتصاب غذا می‌زنیم. به امید تحقق پدیده‌ی ناشناخته اما نام آشنایی به اسم  آزادی برای تمام انسان‌های اسیر دربند ظلم و با آرزوی دلشادی برای تمام ایران...

حافظ فروحی
منوچهر  فلاح

زندان لاکان رشت