* * * Ниҳоят тахт қилиб қўйилди сумкам, Китоб. Қоғозларим. Енгил устибош. Қўлимда-ўзимга тегишли чипта – Кўнглим ғаш. Негадир кўзларимда ёш. Йиғлайман у уйдан бу уйга чопиб, Кўчада машина... (Тура тур пойлаб!) Телефон дафтарни шкафдан топиб, Кичкина сумкамга қўяман жойлаб. “Ҳозир, озгина кут... Ишим тугайди,” Ўзича гапириб пичирлар лабим, Наҳот, телефон ҳам жирингламайди, Кетмасимдан ҳамма унутган каби. Xосият Рустамова https://t.center/dilgamaktublar