پایگاه خبری دندانه 🌈

♦️نگاهی به وظایف متقابل سازمان نظام‌پزشکی و اعضاء

⭕️⭕️⭕️ بپرسیم: ما برای نظام‌پزشکی چه کرده‌ایم؟

دکتر سید #صابر_گوگانی
متخصص ارتودنسی

«مگه نظام‌پزشکی برا ما چیکار کرده؟ پس براچی اینقدر پول میگیره؟ نظام‌پزشکی وظیفه اشه از ما حمایت بکنه! و...»
اینها جملاتی هستند که به کرات از سوی همکاران شنیده ایم و می شنویم. جالب اینکه بیماران و خانواده بیماران هم گاه همین جملات را تکرار مى کنند!
اما آیا همیشه این جملات صحیح هستند؟ آیا واقعا نظام‌پزشکی کاری برای ما نمی کند؟

روی سخن در این مقاله بیشتر به سوی همکاران عزیز است پس اجازه دهید با توجه به انتخابات پیش روی این سازمان نظام‌پزشکی آماری را مروری کنیم کهه مرتبط با موضوع این نوشته است:
در آخرین انتخابات نظام‌پزشکی که اسفند ٩١ برگزار شد در ١٨٥ شعبه رأی گیری تنها ٥٠هزار نفر در رأی گیری شرکت کردند؛ یعنی با نسبت جمعیت اعضاء آن‌ ایام شاهد یک مشارکت رأی کمتر از ٢٥درصد بودیم.
در حال حاضر سازمان نظام‌پزشکی بیش از ۲۴۰هزار نفر عضو در سراسر کشور دارد که ٢٧،٥٧٠ نفر آنها دندان‌پزشک عمومی و ٢،٣٠٠ نفر دندان‌پزشک متخصص هستند؛ به عبارتی نزدیک به ٣٠ هزار نفر از این اعضاء مستقیما به خانواده دندان‌پزشکی تعلق دارند.

در بخشی از وصیت نامه معروف لوئى پاستور امده است:
«در هر حرفه‌ای که هستید نه اجازه بدهید به بدبینی‌های بی‌حاصل آلوده شوید و نه بگذارید بعضی لحظات تاسف‌بار که برای مدتی پیش می‌آید شما را به یاس و ناامیدی بکشاند… نخست از خود بپرسید برای یادگیری و خودآموزی چه کرده‌ام؟ سپس همچنان که پیش می‌روید بپرسید:
من برای کشورم چه کرده‌ام؟ و این پرسش را آن‌قدر ادامه دهید تا به این احساس شادی‌بخش و هیجان‌انگیز برسید که شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته‌اید!»

آیا ما هر آنچه در توان داشته‌ایم برای نهاد صنفی خود انجام داده‌ایم؟ یا به صرف پرداخت یک حق عضویت سالانه (که گاها بسیار کمتر از هزینه یک شام چهار نفره در یک رستوران نه چندان لوکس است) انتظار داریم نظام‌پزشکی همه کار برای ما انجام دهد؟
شاید صحیح نباشد در مورد نظام‌پزشکی مرکز نظر دهم اما از آنجا که از نزدیک شاهد مشکلات نظام‌پزشکی شهر محل خدمتم (آبادان) بوده‌ام، می‌توانم با کمی تعمیم به شکل عمومی نظری تقریبا صحیح (با توجه به اینکه فرهنگ جمعی در همه نقاط کشور مشابه است) ارایه دهم.
در واقع اداره این نهاد در هر شهر مشکلات زیادی دارد. نظر به حساسیت نهاد بهداشت و درمان، نظام‌پزشکی برخلاف ظاهر آن یک NGO نیست و کاملا زیر نظر دولت و وزارت بهداشت و... قرار دارد. مشکلات بودجه باعث شده است که این وابستگی بیشتر هم بشود و حتی از نظر محل استقرار هم اغلب مشکلاتی برای استقلال این نهاد به وجود آمده است. توجه کنید که حق عضویت‌های پرداختی (که آن هم اغلب نه به‌موقع که با ماه‌ها و شاید سال‌ها تاخیر انجام می‌شود) به سختی می‌تواند جواب‌گوی هزینه‌های استخدامی و روزمره (آب و برق و...) این نهاد باشد. در این بین تهیه لوازم اداری و مواد مصرفی و... هم باید مد نظر باشد. همین‌طور هزینه‌های تبلیغاتی (پیامک ها و تبریک ها و اعلان ها) ، پستی (نامه ها و ...)
با کمی توجه خواهیم دید که اغلب مراکز نظام‌پزشکی نه تنها نمی‌توانند منافع مادی در جهت کمک به اعضاء خود تولید کنند، بلکه به سختی از پس اداره خود بر می‌آیند؛ به خصوص که گاه حق عضویت‌ها چند سال یک‌بار (مثلا هر زمان گذر اعضاء جهت تمدید پروانه و... به سازمان بیفتد) پرداخت می‌شوند و نه منظم!
واقعا چند درصد از ما به طور مرتب برای آگاهی از وضعیت سازمان صنفی خود و برای پرداخت حق عضویت و... به این سازمان مراجعه می‌کنیم؟

اما مساله دیگری که گاه باعث آزردگی همکاران می‌شود، مشکلات مرتبط با رسیدگی به شکایات و تشکیل هیئت‌های بدوی و... است. بایدتوجه کرد که رسیدگی به این مسایل در محل سازمان نظام پزشکی نه تنها به معنی عدم حمایت سازمان نیست، بلکه کاملا به نفع اعضاء و مراجعه‌کنندگان است! در واقع این اقدام اعضاء و مردم را از مراجعه به دادگاه‌ها و دادسراها بی‌نیاز کرده و به جای اینکه طرفین به این مراکز پر تنش مراجعه کنند، نمایندگانی از این مراکز به محل تشکیل جلسات این هیئت‌ها مراجعه می‌کنند و این بهترین اقدام در جهت تکریم ارباب رجوع و طرفین مناقشه است!
فراموش نکنیم که اعضاء هیئت‌های بدوی زیر نظر مستقیم نهادهای قضایی و... انتخاب می‌شوند و عملکرد آنها طبق تعریف بی‌طرفانه است. در واقع در این جلسات هم نمایندگان پزشکی قانونی و دادستانی حاضرند تا بر عدم تضییع حق مردم نظارت کنند و هم کارشناسانی از سوی سازمان نظام‌پزشکی تا با ارایه نظرات علمی و تخصصی مانع تضیع حق اعضاء سازمان (پزشکان، دندان‌پزشکان، داروسازان و...) شوند!

اینجا است که باید نگاهی وظیفه‌شناسانه به این موضوع داشته باشیم:

⭕️⭕️⭕️ راه پایان دادن به مناقشات بین #متخصص های #ارتودنسی و دندان‌پزشکان #عمومی چیست؟

♦️دکتر سید #صابر_گوگانی، متخصص ارتودنسی
شاید بهترین و کوتاه‌ترین پاسخ را بتوان در این جمله منسوب به پیامبر ایرانی، زرتشت، یافت: «راه در جهان یکی است و آن راه راستی است!»
در واقع اگر بخواهیم در هر مسئله‌ای به دنبال راه حل بگردیم، باید ابتدا ریشه‌های ایجاد مشکل را ارزیابی کنیم.
در مورد ریشه‌های این مناقشات قبلا در مقالات مختلف در همین رسانه مطالب متعددی عنوان شده است.
اگر بتوانیم شناخت درستی از ریشه‌ها پیدا کنیم، مرحله بعدی ارزیابی راه حل‌های ممکن است.
همان طور که قبلا هم در مقاله‌ای اشاره کردم، حتما می‌شود ارتودنسی را تا حدی، به دندان‌پزشکی که می‌تواند مشکلات ساده‌تر را تشخیص دهد و درمان کند آموخت! می‌شود محیط آکادمیک را در مراکز غیر دانشگاهی بازسازی کرد و با متد دانشگاهی آموزش را انجام داد. اما در این بین باید اطمینان یافت که دانش‌آموختگان، به اصول حرفه‌ای، متعهد می‌مانند و در ارایه درمان درست قصور نمی‌کنند و نیز از دست زدن به درمان موارد پیچیده‌تر امتناع خواهند کرد! در واقع مشکل اصلی رسیدن به هدف اخیر است و بزرگ‌ترین مانع در این مسیر، عدم شفافیت‌ها و مماشات‌هاست!
تا زمانی که اعتماد میان افراد وجود نداشته باشد، نمی‌توان انتظار تعامل بین دو گروه را داشت!
تا زمانی که در بین عزیزان خط مقدم جبهه که با آموزش ارتودنسی می‌جنگند، افرادی باشند که درمان بیماران را به دستیاران خود می‌سپارند، نمی‌توان انتظار اعتماد دندان‌پزشکان عمومی را داشت! و تا زمانی که هدف اصلی بسیاری از کسانی که به دنبال آموزش ارتودنسی هستند، جذب بیمار بیشتر (به هر روشی) و کسب درآمد بیشتر (بدون توجه به منافع بیمار) است، نمی‌توان صحبت از مناسب بودن این نوع آموزش‌ها کرد. تا زمانی که در بین آموزگاران ارتودنسی در محافل غیردانشگاهی، افرادی هستند که این کار را به هدف کار و روش کسب درآمد نگاه می‌کنند و حتی قبل از این نوع آموزش‌ها اقدام به فروش محصول (نه صرفا محصول آموزشی، بلکه وسایل و مواد مورد نیاز درمانی) می‌کنند، نمی‌توان انتظار داشت که اندک دلسوزان واقعی جامعه تخصصی ارتودنسی بتوانند واقعا به این حیطه اعتماد کنند!
در واقع در این مناقشه نیز بهترین راه حل، ایجاد شفافیت حداکثری و بازنگری به سیر وقایع است.
و آن راه راستی است.
هیچ عیبی ندارد که دندان‌پزشکی دوست داشته باشد ارتودنسی یاد بگیرد و به بیمارانش این خدمت را ارایه دهد، اما باید مطمئن بود که این همکار عزیز:

۱- به درستی می‌تواند شدت مشکل را تشخیص دهد و بنابراین فقط درمان‌های ساده‌تر را آغاز خواهد کرد و بقیه را ارجاع خواهد داد.
۲- تبحر کافی در انجام درست درمان را دارد و در مورد مشکلات احتمالی حین درمان و نحوه حل و فصل آنها هم آموزش کافی دیده است.
۳- جامعه متخصصین آمادگی این را داشته باشند که در صورت محقق شدن دو مورد فوق، همکار عمومی خود را با سعه صدر تحت پوشش قرار دهند و به وی کمک کنند که مشکلات به وجود آمده را به راحتی تشخیص دهد و حل کند.
در نهایت امیدوارم به این وفاق عمومی برسیم که «همه کس قرار نیست همه کار را انجام دهد!»
قرار نیست همه ما تمام درمان‌ها را انجام دهیم! منِ متخصص ارتودنسی ممکن است بتوانم به نحو عالی اکسترکشن یا ترمیم هم انجام دهم، ولی این توانایی دلیل نمی‌شود که حتما به این کار دست بزنم! باید نیم نگاهی هم به همسایگان و اطرافیان داشت! مطمئن باشیم که در نزدیکی ما کسی است که می‌تواند این کار را بهتر انجام دهد!
قرار نیست من به عنوان یک دکتر صرفا به خاطر این که با مواد و وسایل مصرفی کار خود آشنایی دارم، وارد بیزینس و تجارت این مواد هم بشوم! این اقدام دو ایراد اساسی دارد: اول این که باعث سوگیری می‌شود و چشم من را بر برخی مسایل کور می‌کند، دوم این که مانعی برای فعالیت گروهی از افراد جامعه خواهد بود که در این زمینه آگاهی و توانایی بیشتری دارند. شکی نیست که در تولید این مواد تبحر علمی دندان‌پزشکان و متخصصین نقش بسیاری داشته است، ولی این دلیل مناسب برای دخالت این گروه در بحث فروش و تجارت نیست.
در واقع شأن پزشکی به اندازه کافی با بحث بساز و بفروشی پزشکان جریحه‌دار شده است! اجازه دهیم تجارت و دلالی و واسطه‌گری را متخصصین این کار انجام دهند! مطمئن هستم در این حالت چرخه اقتصاد برای افراد بیشتری خواهد چرخید و از نظر اجتماعی شرایط بهتری برای همه ایجاد خواهد شد.

دندانه؛ رسانه اول دندان‌پزشکی ایران
⭕️ @dandanechannel