یادداشت پیش از تماشا نمایش «دهن‌بند» نویسنده: امیررضا فدائی دانشجو کارشناسی ادبیات نمایشی «تو از سکوت اگر به خشم می‌رسی سکوت کن.» اگر به انتهای مسیر می‌رسی سکوت کن زندگی‌ات وابسته به مویی است اگر به آن هم امیدی نیست، سکوت کن سکوت کن، سکوت کن اگر راهی جز سکوت نداری، سکوت کن امیررضا (بهمن) فدائی شاید همین کافی باشد تا بگویم چرا باید این اثر نمایشی را تماشا کرد. ما در زندگی‌مان بارها سکوت کردیم، گاه به اجبار دیگری و گاه به اجبار خودمان. اما گاهی این سکوت خود راهی است تا به کنش برسی. این شیوه مبارزه‌ای است که آلفونسو ساستره در نمایشنامه دهن‌بند از آن برای مبارزه با ظلم ژنرال فرانکو یاد می‌کند. من این نمایشنامه را مدت‌ها پیش خوانده بودم و شعر بالا را نیز در دوران تصمیم به سکوت پس از خروش سرودم و وقتی خبر این اجرا را دیدم دوباره آن را مطالعه کردم با ترجمه درست پژمان رضایی که باعث می‌شود به بهترین شکل با اثر همراه شد. این نمایشنامه به خودی خود برای من آنچنان تاثیرگذار بوده و هست که هرکس ذره‌ای مرا بشناسد می‌داند چقدر این اثر بر دل و ذهنم می‌نشیند. من هنوز اجرای امیرحسین مدنی از این نمایشنامه را ندیدم ولی به خودش هم گفتم این جسارت برای به اجرا بردن این نمایشنامه خود ارزش تماشا دارد. ما در این شهر و در تمام ایران نیاز به اجرای چنین نمایشنامه‌هایی (البته به شکل صحیح آن) داریم. آثاری که خط فکری خاصی را منتقل می‌کند. این خط فکری خود باعث ایجاد گفتگو می‌شود و چه چیزی مهمتر از آنکه تئاتر باعث گفتگو شود مگر تئاتر چیزی جز دیالوگ است؟! جدا از این ابعاد نمایش، طراح پوستر توجه خاصی به طراحی اسم نمایش و همچنین خود پوستر داشته که پس از تماشا و یا حتی خواندن نمایشنامه متوجه این دقت و توجه خواهید شد. به طور مثال پرسپکتیو استفاده شده در پوستر با نوع معماری چوب‌بست‌های دیواره چیزی است که نه تنها به مفهوم نمایش ارتباط دارد بلکه به استفاده این نوع چوب‌بست‌ها در آن زمان اشاره دارد. گروهی دانشجویی باید هم چنین به انتخاب نمایشنامه و نکات پیش از اجرا توجه کند، امیدوارم پس از تماشا انتظاراتم از این نمایش برآورده شده باشد.