من کی هستم؟ یه آدم برفی؟ شاید. یه آدم برفیِ تنها که روی بلند ترین تپه از سطح شهر و از دونه های قهوه ای درست شده. خاک؟ شن؟ ماسه؟ نمیدونم. اما خیلی ها قبل از این که من درست بشم روی این دونه ها پا گذاشتن و رفتن. در زندگی من خیلی ها بودن که فقط اومدن و از وجودشون فقط و فقط یه رد پا روی وجود من باقی موند که با گذشت زمان کم رنگ شدن اما هیچوقت قرار نیست یادم بره که چه کسی توی چه زمانی پاشو روی من و وجودم گذاشت و رفت. چی شد که یکی منو ساخت؟ اون کی بود؟ تو بودی؟ تو منو ساختی درسته؟ پس میشه نری؟ ببین میدونم رهگذری به هر حال کار و زندگی داری اما خب منم کم کم از هم میپاشم و دوباره میشم همون زمینی که همه روش پا میذارن اما میشه ایندفعه تو نری و بمونی کنار این آدم برفیِ تنها؟ چون من واقعا اهمیت نمیدم اگه دورم شلوغ باشه،اهمیت نمیدم و از آدم هایی که بود و نبودم واسشون فرقی نداره خوشم نمیاد،میشه واسه تو مهم باشم؟ من یه موجود تنهام که ترجیح میده افراد واقعی دورش باشن هرچقدرم که تعدادشون کم باشه؛دلم میخواد اون تو باشی،دلم میخواد هر شب زیر این آسمون،با تو به درخشش ماه خیره بشم. میدونم که اگه کنارم بمونی چشمات از ماه هم نورانی تر میشن...
