آن روزِ شومی که دین‌مردان، رزم آوران و دهقانان به خون خود درغلیتیدند و نامه‌های یک ملت سوزانیده شد و موسیقی‌اش در دلِ تاریخ مدفون شد و از میان رفت آتش ورجاوندِ نیاکانیاش خاموش شد و بزرگان و نژادگانش جلای میهن کردند و چنان ضربتی به کمر این سرزمین پاک خورد که تا دو سده قامت راست نکرد و مفهوم کشور عملن برای چند سده از میان رفت، گمان نمی‌رفت که ایران کمر راست کند اما باز هم سیمرغ ایران سر برآورد.
با هر گرایش و مسلک و قومیتی باید ایران را مداومن گرامی بداریم و با فروهر نیاکان خویش نیز همدردی کنیم.
راستی(اشویی) بهترین نیکی‌ست.
