◞کــتابخونـہ‌قـدیمی‌لیـلے ִֶָ❀.࣪

کتاب های داخل قفس ، به من چشمک می‌زنند ،
گویی حرف برای گفتن دارند .
به نظر می‌رسد ناراضی اند ، وطن هر کتابی جنگل است .
کتابهای عزیز ، مطمئن باشید هیچکس دوری از وطن خود را دوست ندارد .
از دل درختان بی‌گناه بیرون آمده اید‌ ، اما همیشه حرف برای گفتن دارید .
ساکت اید ، اما هر کدام داستانی را پشت سر گذرانده آید .
نوشته اید ، اما خواننده را به دنیایی از رمز و راز میبرید .
داخل آیینه را نگاه میکنم .
به نظر ، ناراضی ام ، زیرا وطن هر رویاپردازی کتابـخانه است .

زندگی همیشه یک کتاب بود و من هم نویسنده آن .
چرا هیچوقت داستان نبوده ام؟
زندگی همیشه یک اثر نقاشی بود و من هم نقاش آن .
اما من هیچوقت نقاشی نبوده ام .

ྀི.𖥔♪°
«اما یهو احساس کردم که یک ژاکت قدیمی زیر تختم ، در انتظار برای روزی که مرا پیدا کنی و بگویی که من مورد علاقت بودم ، اما هردویمان میدانیم که هیچوقت من ، انتخاب اول نبودم .
- لباس های نو همیشه جای لباس های قدیمی استفاده میشدند ، لباس های قدیم برای مواقعی اند که میخواهی خاطراتت را مرور کنی و بگویی : یادش بخیر »
زیر آن متن نوشتم : این فقط درباره یک ژاکت قدیمی نیست و بعد ، دفتر را بستم و قلم را کنار گذاشتم .
شاید برای هردویمان بهتر بود ، اینکه من زیر تخت حسرت بودن یک لباس زیبا و خوش‌دوخت را بخورم .

« آنقدر فضای کتابخـانه برایم شیرین بود که هر موقع از آن بیرون می‌آمدم گویی آدم دیگری میشدم ، از یک جهان ، بُعد و سرزمینی دیگر . اما برای من ، کتـابها مردمان سرزمین خیالی ام بودند و این دلیلی برای ماندن در کتابـخانه دنجم بود.»

آرزوـهای رنگی‌ات را به هنر بسپار . هنر ، تمام هستی است و رنگ روح آن . در دنیایی که آدمهـا روز به روز رنگشان را از دست میدهند ، از شعله رویای رنگی ات نگهداری کن تا هیچوقت خاموش نشود .