يادداشت دو سال پيش به مناسبت چهارشنبه ٤ ابان ١٤٠١ روز تجمع نظام پزشكي  آن چهارشنبه  ساعت ١١ وقتي بِه تقاطع كارگر و خيابان نظام پزشكي رسيدم اوضاع عادي نبود . گروهي از نيروهاي ويژه ، جمعي را كه معلوم بود پزشك هستند تعقيب ميكردند با وسيله اي كه بِه انتهاي آن دوربين نصب شده بود. يك خاتم دكتر چند قدم آنطرف تر نزديك بود زير ماشين برود مأمورين  با همان لباس هاي معروف يا با لباس شخصي لابلاي ماشين ها بِه افراد نگاهي مي انداختند كه قالب تهي ميكردي ! سر بِه زير انداختم خداي نكرده در تلاقي نگاه ها سو تفاهمي پيش نيايد .  اينها پياده ها بودند .  گروهي موتور سوار هم از بالا مي آمدند . دوربين اينها مخصوص ماشين ها بود و يك مامور با وظيفه شناسي ! با دقت از تك تك سرنشينان يك اتوبوس عكس ميگرفت بِه چهار راه كه رسيدم چند مامور ديگر در حال بازديد دقيق كيف قهوه اي رنگ پزشك جواني بودند كه بي ترديد تنها حاوي گوشي پزشكي ومهر نظام پزشكي و سرنسخه بود .    فراخوان همايش نظام پزشكي را ديده بودم اما گرفتاري هاي مختلف و  كندي بيحد نت مانع از آن شده بود كه وقايع قبل از همايش و درخواست تعويق پروفسور علويان را اطلاع پيدا كنم . بنابراين راند آموزشي خود در بيمارستان را نيمه تمام گذاشتم و مثل يك پزشك وظيفه شناس بِه فراخوان سازمان صنفي -علمي خود پاسخ داده بِه ساختماني كه از چهل سال پيش خانه خود ميدانستم شتافتم  . همان جايي كه چند بار رييس و محل و ساختمانش عوض شده بود اما روح حاكم بر آن هماني بود كه بر استانه اش سوگند خورده ام از موازين تخطي نكنم ووظايف فردي و اجتماعي خود را به يكسان بنگرم . درخواست بيطرفي در بحران هاي اجتماعي ، عدم استفاده از محمل هاي پزشكي براي مقاصدي غير از آن ، رعايت بيطرفي پزشكان در درمان بيماران از هرسو و بِه رسميت شناختن حق پزشكان در عدم افشاي اسرار بيماران خود همه و همه مصداق هايي  از سوگندي هستند كه همه ما خورده ايم اصولي كه حتي اگر سابقه اي از خدشه دار شدن آنها هم وجود نداشته  باشد دغدغه بزرك جامعه پزشكي در همه بحران هاي اجتماعي در سراسر دنياست چه برسد بِه آنكه مصداق هاي بارز تخطي از اين اصول در پيشخوان ذهن همه پزشكان با هر سن و سابقه اي آشكارا باشد . ووقتي هيح پاسخ  روشني جز انكار و اغماض از تمام نهادهاي مسيول بخصوص سازمان نظام پزشكي شنيده نميشود پزشكان در قانوني ترين شكل خود  حق دارند سازماني را كه وظيفه حفاظت از آنها  بر عهده اوست را مورد سوال قرار دهند . پزشكاني كه در طول همه اين سالها عليرغم جفاي بي پايان براي تعرفه هاي غير واقعي ، امكانات ناموجود و هزار مشكل ديگر هيچگاه تجمعي به اين وسعت اعلام نكردند پزشكاني كه سالهاست در تصميم گيري براي سلامت بكسره ناديده گرفته ميشوند حالا تنها و تنها در جهت حفظ سوگند  خود و بيمناك جوانان و آينده كشور ، خود را در خطر  ميبينند .   جامعه پزشكي عليرغم همه اين مشكلات و موانع از وظايف اجتماعي خود كوتاه نخواهد آمد . كار ما فقط با صرع و بواسير و زگيل ، قرص و آمپول و چاقوي جراحي نيست .پزشكان في ذاته مسيوليت اجتماعي هم دارند . اگر حساسيت اجتماعي پزشكان و سازمان ها و سخنگويانشان نبود اكنون سلامت عمومي جامعه دستخوش تفكرات خرافي و ضد واكسن شده نميتوانست از بحران هايي مثل كوويد سر بلند كند .استعفاي روساي نظام پزشكي تهران از سر انفعال و بي مسيوليتي نبود رفتاري مسيولانه و اجتناب ناپذير بود در اعتراض بِه خشونت اعمال شده بر پزشكاني كه جز رجوع به خانه خود جرم دبگري نداشتند چه بايد ميكردند ؟ گونه اي كه سيلي خورد  گونه جامعه پزشكي است . جامعه پزشكي خواهان جبران توهين روا داشته بر گونه خود است . با اين همه   تجمع چهارشنبه بِه اين دليل وسعت نداشت كه نظام پزشكي خواسته  بود  تا زماني ديگر تا تضمين امنيت و كسب  مجوز به تعويق بيفتد . همچنان همه  منتظر آن روز هستيم .  https://t.center/bzyad