از دیدگاه سیاسی،ایران،زادگاه نخستین امپراتوری راستین و حکومتی کامل است که از بُن ها(عناصری)ناهمگون (بی گمان، به چم نسبی) فراهم می آید. در اینجا،نژادی یگانه،مردمان بسیاری را در برمی گیرد؛بیک،این مردمان،فردیت خود را در پرتو فرمانروایی یگانه نگاه می دارند. این امپراتوری، نه همچون امپراتوری چین،پدر شاهی،نه چون امپراتوری هند،ایستا و بی جنبش،نه چون امپراتوری مغولان،زودگذر و نه چون امپراتوری ترکان،بنیادش بر ستمگری است.
از این رو،امپراتوری ایران،روزگاری دراز و درخشان را پشت سر گذاشته است و شیوه پیوستگی بخش های آن،چنان است که با مفهوم راستین" کشور یا دولت"،بیشتر از امپراتوری های دیگر ،همسانی دارد.