اینکه بخوای به اون درجه از عرفان برسی که معتقد باشی ظاهر انسان مهم نیست و فقط باید به درونش توجه کنه فقط در صورتی امکان داره که خودت تک و تنها تو این دنیا زندگی کنی، چون اون موقع نه آدم‌هایی هستند که بخوای خودت رو باهاشون مقایسه کنی، نه قراره کسی تورو از روی ظاهرت جاج کنه. همه این‌ها به این خاطر این هستش که ما بی نهایت از کامیونیتی و افراد تاثیر می‌پذیریم، شاید خیلی از ما وقتی بچه بودیم، هیچ‌وقت احساس 'زشت بودن' یا 'کافی نبودن' به سراغمون نمیومد چون که هنوز وارد جامعه نشده بودیم و آدم‌های زیادی رو نمی‌شناختیم، برای همین مقایسه کردن خودمون با دیگران شکل نمی‌گرفت.