عصر که شد بیژن الهی و این‌که قند برنمی‌داری مال من خواهد بود، این‌که می‌خندی تا چمن سفیدِ آنورِ طارمی، و فوّاره‌ی چرخانی که تا اینورِ طارمی نم‌نم می‌آید. عصر که شد، زیر فوّاره‌ی محو، روی ایوانِ جلو، کور از شعاعِ یک شکوفه، کور چون شکوفه‌یی که باز خواهد شد. —دیدن ‌